Herkesi babama benzetirdim.Ya da hiç kimse babama benzemezdi.Evimizde yapraklanan bir çınar ağacıydı.Gölgesi yazın serinlik,
kışın sıcaklık verirdi.Yanımda olduğu zamanlar iki kat yaşardım…Yüreğimde karıncaların yürüdüğü bir yeni zamandı.Kim birazcık ona benziyorsa gizlice seviyordum.Bütün erkeklere mavilik veren bir gökyüzüydü.
Bir gün gelmeyiverdi.Ben inanamadım.Sonraki günler de gelmedi.Ben bir çınarın her yaprağından defalarca düştüm.