Reading Slump tan Beni Çıkaran Ödüllü Güzel Bir Kitap İncelemesi
Sahaftan aldığım ve 2 ödüllü olduğunu görünce bu kitaba başlamalıyım diye düşündüğüm bu kitapla alakalı bir şeyler yazmak istiyorum. Öncelikle sevdiğim güzel bir kitap oldu. 
Ahmet Altan Yazarla tanışma kitabımdı ve diğer kitaplarını da almak istiyorum. Dili çok yalın ve anlaşılırdı.
Konusu=
Fazıl ın hayatı bir günde altüst oldu. Babasının ölümüyle annesiyle bir başına kalan her şeyini kaybeden Fazıl Edebiyat okumak için İstanbul'a geliyor. Burada bir yerde part time figüranlık yaparak geçimini sağlarken Hayat Hanım la tanışıyor. Sıla da onun edebiyat bölümünden tanıştığı benzer yaşamında olaylar yaşamış biri. Hayat Hanım la birlikteliği devam ederken Sıla ile de birlikteliği oluyor. Arada siyasal olaylar oluyor ve en son da Sıla Kanada ya gitmeye karar veriyor. Fazıl da gitmek ve kalmak arasında düşünürken Hayat Hanım onun hayatından bir mektupla çıkıyor. Şu ana kadar yaşadıkları her şey gözünün önünden geçen Fazıl ise en sonunda Kanada ya gidiyor.
Son sayfalarda anlatılanlar, söylenemeyen sözler, yarım kalan konuşmalar hakkında bir düşündürdü beni. Kısaca hayatta bir şeyleri ertelememek hemen anında aktarmak önemli diye düşündürdü. Ertelemeye meyilli bir yapım olduğu için belki de bu yönü kitabın küçük bir sorgulama yaşattı belki de bana.
Yazarın diğer kitaplarını okuyacağım. Okumanızı tavsiye edeceğim beni Reading Slump tan çıkaran sevdiğim bir kitap oldu.
Bir kitap yazmak istiyorum önce,
Sonra bir gitmek istiyorum hiç tanımadığım bir yere.
Kitabın adı kalsın istiyorum herkes beni hatırlasın öyle.
Ama diyorum ki şimdi ipin ucu herkesin elinde.
İstediği gibi dilediği gibi kaybolamıyor kimse.
Dünyanın düzeni böyle.
Söz de geçiremiyor kimse kimseye.
Sevemiyor da öylesine yeşili maviyi göründüğü gibi kabul etmiyor da azmediyor sürekli değiştirmeye.
Dünya birbirine kırdırıyor cümle alemi, yaşlısını gence, zayıfonı güçlüsüne, iyisini kötüsüne…
Devran ne vakit döner bilmiyorum ama ilk defa hürmet ediyorlar geline …
Bitmek bilmeyen bir içtenlikle yazmak istiyorum dağın taşın aşk ile yoğrulduğu satırları ama ne muamma .Aynı anda çözemiyorum içimde çeşmekeş olmuş yazılacak aşklarımı.Hatırlanmak mı istiyor unutulmak mı yoksa .Dünya böyle bir yer işte hep dualite hep bir acaba!
Pınar Önalan
İşte öyle bir şey yazmak istiyorum ki,
Yukarıya bakılsa mavi ve daha mavi;
Aşağı bakılsa siyah,daima siyah...
Bir şey ki, mavi ve siyah olsun.
Ah, neler hissediyorum da tamamıyla çözemiyorum. Bir şey yazmak, o duyguların içinden bir şey çıkarmak istiyorum amma bir kere ne yazmak istediğimi bilebilsem.
Evet, mektubunda çok güzel ifade etmişsin: Özünde temiz ruhlarda hayranlık minnettarlığa karışır... Sana daha neler neler yazmak istiyorum! Juliette'in bana bahsettiği bu aydınlık ülkeyi düşünüyorum. Daha büyük, daha aydınlık, daha ıssız diyarları düşünüyorum. İçimde garip bir inanç var, nasıl olacağını bilmiyorum ama günün birinde, bilmem hangi gizemli, büyük bir ülkeyi beraber göreceğimize inanıyorum...
Sayfa 76 - Can Yayınları, 4. BaskıKitabı okudu
Sonum geldi Olric. Kendime yeni bir önsöz yazmak istiyorum. Yeni bir dil yaratmak istiyorum. Beni kendime anlatacak bir dil.
Sayfa 541
"İşte öyle bir şey yazmak istiyorum ki yukarı bakılsa mavi ve daima mavi; aşağı bakılsa siyah daima siyah... Bir şey ki mavi ve siyah olsun. Hasta mıyım, bilemiyorum; fakat ah! Ne yazmak istediğimi bir bilsem; onu şöyle karşımda resmedilmiş, betimlenmiş görmek mümkün olsa; işte o vakit zannediyorum ki artık ölebilirim."
gece 00.01
Aradığım şeyi kitaplarda bulamıyorum ben. Artık kitap okumak keyif vermiyor bana. Evde dört duvar arasında sayfaların arasında hikaye okumak da heyecanlandırmıyor. Kendi hikayemi yazmak istiyorum ben: Kendi başarılarımı kendi arzularımı,mutluluğumu hissettiklerimi hatta hissedemediklerimi.. Bu yüzden elimde kitap yüzümde efkar ora senin bura benim gezip dolaşıyorum.
20 Nisan 2024
İki küfürün arasına sıkıştı benliğim.Hep değer verdiklerim gitti ve şimdi burdayım.Sayfalar yazıyorum,çürütüyorum ama burdayım.Hep burdaydım ama görmediler.Onlar görmeyince ben gittim.Kırıldığımı ağladığımı görmediler,ben yine gittim.Gidersem kendime değer vermiş olurum sandım.Gittiğim yolda yürümeye çalışır şekilde topallarken boğazımdan kan geldi.Yere yığıldım.Doktorun söylediklerini dinlerken sadece annemi izledim.Yüzünü,benim için üzülmesini izledim.Belki bencilce gelecek ama annemin benim için üzülmesi bana iyi geldi.Hala adıma üzülen birileri varmış hissini sevdim.Kalp kırarken düşünmedikleri hayatımı sonlandırırsam belki mutlu olabilirim şimdi.Onlar da mutlu olurlar ve ben onları mutlu etmeyi hala her şeyden çok istiyorum.Hayatımdan birer birer çıktılar ama belki ben hayattan çıkarsam onların da üzerinden bir yük kalkabilir.O yükü üzerlerinden kaldırmak isteyecek kadar seviyorum onları.Kendime üç gün tanıdım.20 Nisan 2024.Bu tarihe kadar seni bu dünyadaki her şeyden çok seviyorum.Umarım bu tarihten sonra da buraya yazmak için çok geç olur ve seni dünyadaki her şeyden çok sevmem için bir dünyam olmaz.Yukarıdan izlerim seni belki,belki orası daha huzurludur.Sen benim yokluğumu aramazsın biliyorum ama olur da ararsan belki yukarıdan izlerken hafif bir tebessüm oluşur yüzümde.Seni, kendime tanıdığım üç günlük ömrüm kadar çok seviyorum.(sen hiç inanmasan da.)