Özetin özetininin özeti marty...
Bundan böyle az uyku, az yemek, 6 saat kafi... denendi, onaylandı, çalışıyor...
Martin sonra daha da fazla çalışmaya karar vermişti. İlk hedefi daha da fazla okumaktı. Martin bunun için en sevdiği şeylerden dahi taviz verecekti. Martin biliyordu ki fedakarlık olmadan başarı gelmiyordu. Martin bazı hobilerini bir süreliğine ikinci plana koyup
Gerçekten ülke ve halk için çaba gösteren tek bir kişi yok mu?
"Tabii ki var! Ama şunu bilmelisin ki iyi insanlar da yemek yemek zorunda ve devrimciler de aşık olur. Yemek ve aşk için para gerekir. O yüzden devrim para toplama işine döner. Para toplanınca yemek sorunu çözülür ve evlenirler. Sonra paranın kölesi olur ve sonsuza kadar bundan kurtulamazlar. Devrim, siyaset, ülke ve halk hepsi unutulur."
Sayfa 153Kitabı okudu
Gençken herkes devrimcidir ama sonra gerçekler ağır basar
"Bu yaygaralarda hiç iyi insan yok mu? Gerçekten ülke ve halk için çaba gösteren tek bir kişi yok mu?"
"Tabi ki var! Ama şunu bilmelisin ki iyi insanlar da yemek yemek zorunda ve devrimciler de aşık olur. Yemek ve aşk için para gerekir. O yüzden devrim para toplama işine döner. Para toplanınca yemek sorunu çözülür ve evlenirler. Sonra paranın kölesi olur ve sonsuza kadar bundan kurtulamazlar. Devrim, siyaset, ülke ve halk hepsi unutulur.
Sayfa 153 - Türkiye İş Bankası Kültür YayınlarıKitabı okudu
...yemek salonunun kızışmış atmosferinde de her çeşidinden sözcükler birbirini bastırarak, sıkıştırarak uçuşuyorlardı:
Gelişme,
hükümet,
edebiyat,
vergi sorunu,
kadın sorunu,
hukuk sorunu;
klasizm,
realizm,
nihilizm,
komünizm,
enternasyonel,
tutucu,
liberal,
kapital;
yönetim,
organizasyon,
dernek,
hatta kristalleşme..!
Sayfa 150Kitabı okudu
(...) romanın yani bizim yaşam oyunuzumun en derin problemi cinsellik meselesi değildir, mide sorunu da değildir. Romanımızın, senin romanının Felipe, benim romanımın, Don Sandalio’nun romanının en derin problemi bir kişilik problemidir, olmak ya da olmamak problemidir ve yemek ya da yememek, sevmek ya da sevmemek problemi değildir; ...
E-pubKitabı okudu
Elbette, okul bir klinik degidir. Ancak bir çocuğun hayatının ve gelişiminin sürdüğü iki ana ortamdan birisi olan okul, okul dışında da tedavisi sürdürülen çocuğa uygun düzenlemeler yapmakla sorumludur. Bu konuda tereddüt eden yönetimlerin kendilerine sorması gereken sorulardan birisi şu: Şeker hastalığı olan bir çocuğa okul yemekhanesindar dan yemek çıkmasını yadırgar mısınız? Diğer çocuklar açısından bunu bir haksızlık olarak görür müsünüz? O zaman DEHB tanıdı (ya da başka özel gereksinimi olan) çocukların eğitimlerini sürdürebilima leri ve bunu herkesin gittiği okullarda yapabilmeleri için ek önlem- jer almayı neden yadırgıyoruz, yadırgıyorsunuz? Bu da, tıpkı şeker hastalığı gibi çocuğun ya da ailesinin tümüyle elinde olmayan bir sorunu yansıtıyor. Bu bozukluğun kontrolü için sizin ve ailenin kendine düşenleri yaptığınızdan emin misiniz?
KALEMİM KIYILDI.
Şu anki eğitim sisteminin en büyük sorunu sistem vs. değil, en büyük sorun eğitim sisteminin içindeki unsurlardır. Öğretmenlik tamamen velilerin insafına, yöneticilerin egolarına bırakılmış durumda. Özel veya devlet okulları fark etmeksizin tüm okullarda bu mobbing almış başını gidiyor. Ülkede madem bu kadar iş bilen velimiz var, iş bilen yöneticilerimiz var, o zaman niye hala eğitim olarak yerin dibindeyiz? Kimse kusura bakmasın, eğitimde her çocuk özeldir, bu kavrama öğretmenler dahil onlar da özeldir. Öğretmenine saygı duymayan bir yönetici veya bir öğrenci grubu, bunun akabinde saygı duymayan bir velinin kalkıp modern eğitim istemesi tamamen saçmalıktır. Mutfaktaki şefe müdahale edip kaliteli yemek beklenilmez. Artık şapkayı önümüze koyalım, çünkü öğretmenler aşırı mobbing altında. Burada işini canını dişine takıp çalışan meslektaşlarıma selam olsun...
