Günlük 28
29.11.2024
Her yeni kitap gördüğümde ya da yeni bilgi öğrendiğimde ne kadar bilgisiz olduğumu fark ediyorum.Ben meğer bir hiçmişim,bu demek değil ki şimdiye kadar öğrendiklerim bir hiç ya da eksik kaldım.Sadece böylesine deniz derya diyarda ne kadar küçük olduğumu fark ediyorum.Gözümde büyütmek istemiyorum ve hep yaptığım gibi devam ediyorum,karınca misali.Küçük küçük her şeyi büyüteceğim,biriktireceğim.Hem aklımı hem kendimi zamanla yetiştireceğim.
Bir kadın olarak biz kadınlar yalnızca kendimizi yetiştirmiyoruz,bilirim.Biz neslin öğretmenleriyiz,geleceğin mimarlarıyız.Okumalıyız ki okutalım,bilmeliyiz ki öğretelim.Ve sadece akademik olarak söylemiyorum.Hakkaniyeti,islamiyeti,ahlâkı,erdem ve güzellikleri,iyi niyeti,masumiyeti devamlı ve aktarılabilir hâle getiren bizleriz.O yüzden lütfen daha aklı başında olalım,günlük heves ve rehavetlerin bizi gafil avlaması,sadece bugünü değil geleceği de ilgilendirdiği bilincinde olalım...
Bugün gözlerim defalarca ıslandı ama ağlamadım,kesin yakında saçma bir şey yüzünden ağlayacağım, hissediyorum.Şimdiden ev halkından özür diliyorum.Saat epey geç olmuş,iyi geceler herkese,selametle...
M.Şah
Yunus’un “Her dem yeni doğarız/ bizden kim usanası” dizesini yorumlamaya çalıştığım ilk öğretmenlik yıllarımdan beri hayatı da böyle düşündüm ben; insanın kendini yenileyerek, güncelleyerek yaşaması zorunluluğundan öte, hayatın kendisinin bütünlük algısı yaratan bir çok parçalı akış olduğu. Bu inancım floresan lambalardaki fliker olayını öğrendiğimde tam oturdu. Lamba akımı saniyede 100 defa 0’dan geçiyordu, yani lamba saniyede 100 defa yanıp sönüyordu. Bu yanıp sönme hadisesinin gözü yormasının aksine bu parçalı akış yaşamayı katlanılır kılıyor. Dinlene dinlene yaşıyoruz, fark etmiyoruz, bu fark etmeyiş özellikle biri hiç bitmesin istediğimiz, diğeri hemen geçip gitsin istediğimiz iki durumda gerçekleşiyor; biri mutluluk, diğeri keder hâlinde. Biri yerini diğerine devredebildiği gibi, yine kendi gibi bir mutluluk ya da kedere de devredebiliyor. Kederin intihara götüren ağırlığı, yaşadıklarımızdan çok, bu parçalı gerçekliği bölünmez ve bitmez bir bütün olarak algılamamızdan. Suyun altında boğulma kaygımızı defeden şey, yüzeye çıkıp soluklanma şansımızın farkındalığıdır. Nefes paylarını unutmamalı.