Başkalarının bizi takdir etmesi ve olumlu yönlerimizi söylemesi yetmez, buna inanmamız gerekir. Öncelikle bizler kendimizi sevmeliyiz. Kendimizle barışık olmalıyız. Çocuklarımızın da kendilerini sevmesi, bizi örnek alarak gerçekleşecektir.
bilin ki, bir çocuğun kucaklanmaya en çok ihtiyaç duyduğu an, onu en çok dışladığınız zamandır. Siz nasıl üzgün, sıkkın, kırgın olduğunuzda sevdiğiniz, güvendiğiniz bir kişiyle birlikte olmak, hatta ona sarılarak ağlamak isterseniz, çocuğunuzun da aynı duyguları taşıdığını unutmayın.
Eğer o gergin anlarda ya da tepki duyduğumuz olaylar karşısında kendimizi karşımızdaki kişinin yerine koyabilmeyi becerebilsek, iletişimimiz daha kolay ve keyifli olacaktır.
Basit bir kural vardır: Her cismin belli bir hacmi vardır. Bu hacmi aşarsanız cisim patlar.
Anne-baba olarak, çocuğunuzda görmek istediğiniz davranışı önce siz ona göstererek işe başlamak en doğru olanıdır.
Anne-baba olmak büyük sorumluluktur. Ve bunun okulu da yoktur. Eğitimimizi yaşayarak ediniriz. Bu nedenle hata yapmamız kaçınılmazdır.