Anlamıyorum azizim. Ben bu çağı anlamıyorum, bu çağın insanıyım ama buradan değilim işte. Anlamadığım gibi kendimi de anlatamıyorum. Beni eski çağlarda yazılmış güzel kitaplar yetiştirdi bir de hayatını faziletli ve iyi insan olmaya adamış babam. Ondan olacak ki ben anlamıyorum burayı. Küçük mutlulukları istemez olmuş insanlar. İyi insan olmak aptallıkmış gibi algılanır olmuş. Dinine bağlı olmak ayıp olmuş da dinsizlik moda olmuş. Değerlerine ve inançlarına sahip çıkınca tutucu oluyorsun. Değersiz inançsız olunca el üstünde tutuluyorsun. Bu çağın insanıyla konuşurken kendimi sonu kötü biten bir masalın senfonisini dinler gibi hissediyorum...
yeni moda postmodernist bireylerinin savundukları her düşünceden bir derinlik ve anlam arayışlarının bin yıllık ezberlenmiş dümdüz bir adet ve geleneğin ürünü olduğunu, hak’ın revizyonizme hakikatin de oportünistlerce kullanıldığını örneğin kuranda Sünnilik var mı tarzı bir soruya olabildiğince inanarak ve doğruluğunu ispat etmek için ortalarda enayi gibi çıplak kaldığını görememesi dar kafalılığın…
Charles Baudelaire / Paris Sıkıntısı
"On beş gün odama kapanmıştım ve çevremde hep, o zamanlar(on altı, on yedi yıl önce) moda olan kitaplar vardı; halkı bir günde mutlu, bilge ve zengin kılan kitaplar demek istiyorum. Ben de bir güzel sindirmiştim. -yani yalayıp yutmuştum, bütün o mutluluk tüccarlarının, halka körleşmeyi önerenlerin, tüm yoksulların tahtlarını yitirmiş krallar olduklarına inandıranların harıl harıl yazdıklarını.-
Söylememe gerek yok, o sıralar ben de aptallığın kıyısında dolaşanlardan biriydim.
Ancak, kafamın derinliklerinde, sanki kapattığım kitaplardaki bütün kocakarı reçetelerinden üstün bir şeyler, karanlık bir tohum yeşerir gibiydi. Ama henüz suyunun suyu diyebileceğim pek belirsiz bir düşündü bu.
Dışarı çıktım, boğazım kurumuştu. Okunan şeyler ne kadar kötüyse insan o kadar hava almak ve serinlemek gereksinimi duyuyor."
Charles Baudelaire 
Paris Sıkıntısı
