Soner Duman
Geçen hafta okuduğum bir âyet üzerine bir hafta boyunca tefsirlerde araştırmalar yaptım, üzerine düşündüm. Âyetteki iç bağlantıya ilişkin bir meseleyi anlamaya çalışıyorum. Bunun için klasik ve modern bulabildiğim bütün tefsirleri okudum ama tatmin edici bir cevaba ulaşamadım. Biraz önce yatsı namazını kılarken bir anda aklıma âyetin iç bağlantısı
Zihnimde'ki kaosun yansıması olan sözcüklerin anlaşılır olmasını beklemek, Eşref-i mahlukat olan insan'a hakaret değil midir? Tamam ben de Derrida, Deleuze, Spinoza veya Ahlaksız Sade'yi anlamıyor olabilirim ama Tanrı'nın kusmuklarına boyun eğmiş olduğu'na iman ettiği ileri sürülen benliklerin bu kadar opürtünizm içerikli bir söylem ile beni anlamak istemeleri beni Tanrı'laştırmaz mı zaten? Hiçbir Tanrı anlaşılmaz iken benim tanrı olmam veya olmamam eşrefi mahlukat örneği ile çelişmez mi zaten kendini tanrı olarak gören hiçbir şey daha Tanrı olamamışken sahi ben nasıl Tanrı olabilirim yada eşrefi mahlukat olmanın yarattığı kibir ile nasıl şeytan olunabilir? Sanırım yine başa döndük. Anlaşılır olmak, anlaşılır olmaktan öte bir şey iken kendi kutsallarınızı yerle bir edip arada bir hatırlayan küçük Tanrı'lar! Lütfen kendinize isyan edin çünkü anlaşılır bir tanrı olabilmenin yolu kendinize sizi anlamış olduğunu iddia etmiş kullar olabilir. Hadi Tanrı olabilmenin yolu' nun putları yıkmak olduğunu anlamaya yani zihindeki kaos'a, insanın kendisini aşırı sevmesine, anlaşılır olmaya, toplum'a tabi olmaya ve mutsuzluğun en büyük nedeni olan mutluluk denilen yanılsamaya yani her şeyi yıkmaya çalışın. Pardon! Buna zamanınız yok.
Zemin ile gökler, bir hükûmetin iki memleketi gibi birbirine alâkadardırlar.
Ortalarında ehemmiyetli irtibat ve mühim muameleler vardır. Zemine lâzım olan ziya, hararet ve bereket ve rahmet gibi şeyler semadan geliyor, yani gönderiliyor. Vahye istinad eden bütün edyan-ı semaviyenin icmaı ile ve şuhuda istinad eden bütün ehl-i keşfin tevatürüyle melâike ve ervah, semadan zemine geliyorlar.
Bundan, hisse karib bir hads-i kat'î ile bilinir ki sekene-i arz için semaya çıkmak için bir yol vardır. Evet, nasıl herkesin akıl ve hayal ve nazarı her vakit semaya gider. Öyle de ağırlıklarını bırakan ervah-ı enbiya ve evliya veya cesetlerini çıkaran ervah-ı emvat, izn-i İlahî ile oraya giderler. Madem hiffet ve letafet bulanlar oraya giderler. Elbette cesed-i misalî giyen ve ervah gibi hafif ve latîf bir kısım sekene-i arz ve hava, semaya gidebilirler.
Sözler
