Kararmasın
Yani içerde on yıl on beş yıl
Daha da fazlası hatta
Geçirilmez değil
Geçirilir
Kararmasın yeter ki
Sol memenin altındaki Cevahir.
Sayfa 393 - Destek yay.Kitabı okudu
Tanrıyla hesaplaşırız. Ama yitirmeyiz yeryüzüne, insana olan inancımızı. Bu yüzden geçer gider tanrılar ama biz kalırız. Hakir ve aciz kullarıyız halkın, padişah değil geda’yız. Ama gerçeği görür ve söyleriz. Süzün kılıcı kendi boynumuzu kesse de. Kördüğümü bir «can» sözüyle hallederiz.
Öldüğümüzde karnımızdan kırk tane «gelecek yıl» çıkar ama gene de ayağımız yeryüzünde, topraktadır.
Üstelik umutsuz da değiliz. İsterseniz diyalektik düşünün, isterseniz başka türlü. Çürüyen meyveden çıkar yeni ağaçların tohumu. Doğa’nın da insanın da gençliği bu yüzden muhaliftir. Ve sizin «hayallerinizin bile ulaşamıyacağı» yepyeni bir yaşam oradan doğar. Saydam bir takvime bakar gibi alçakgönüllü, ama dürüstçe görüyoruz bunu. Ama neden susmak zorundayız?
Çünkü sizin ortamınızda, insana onur ve umut veren bir şeyler vardı. Yaşamında bir anlam yaratmaya çalışan, bir amaç için sıkıntıya güleryüzle katlanan, direnen insanların onuru.
"Yoruldum, işte insan olmaktan"
NERUDAKitabı okudu
"Dinle" dedi.
"Tencere seslerini duyuyor musun? Bizimkilerin türküsüdür bu. Haksızlığa, baskıya, işkenceye başkaldıranların. Bizim kıtamızın adı umuttur..."
En yakınımda duran, en önemli, en büyük ve en hesapta olmayan şeyin yolumu aydınlattığını göremiyordum. Her şeyi düşünmüştüm ama insanı unutmuştum. Yürek acılarını biliyordum, kentleri, fabrikaları. Ama oradaki insanları bilmiyordum. Sonra herkesin yolu benim de yolum oldu. Yalnızlığın güneyinden kuzeyine göç ettim. Yaşayan insanların arasına, benim alçakgönüllü şiirimi kendilerine kılıç yapacak, acılarının teri için bir mendil gibi kullanabilecek insanların yanına gittim. Bak... Şimdi mekân büyük, derin ve kalıcıdır. Ayaklarımız yeryüzüne basıyor. Bu kalıcı topraklarda yürüyeceğiz.
Acılardan daha büyük bir yer yoktur. Bir tek evren var, o da kanayan bir evren...
Baharı simgeleyen kuşlar gibiydiniz. Her türden, her cinsten. Yoksul ve kerpiç köy evlerinin kırlangıçları da vardı aranızda, kentlerin yeniyetme horozları da.
Bozkır turnaları, dağların kartalları, şahinleri, sokakların gösterişsiz serçeleri, açık deniz martıları. Sanki aynı nisan mayıs güneşlerinin aydınlığı ile ısırdı yüzünüz. Bu yüzden birbirinize benzerdiniz gene de.
Gözlerinizdeki şaşkınlık, merak ve umuttan tanırdık sizleri.
N e yapmalı? Mutlaka bir yol bulunmalı bu sessiz betonlarda yaşamın güzelim sesini yeniden duyabilmek için.
İçerde bir tarafınla
yapyalnız kalabilirsin
kuyunun dibindeki taş gibi
fakat öbür tarafın
öylesine karışmalı ki
dünyanın kalabalığına
sen ürpermelisin içerde
dışarda kırk günlük
yerde yaprak kıpırdasa...
Nazım Hikmet RanKitabı okudu
Şimdi kış. Pek yaprak görünmüyor dallarda. Ama hep biliyoruz. Bahar mutlaka gelecek. Ve hep birlikte duyacağız yapraklı dalların sesini.
Öylesine yediveren bir güldür ki o, dallarını kırıp bozguna çeviren nice fırtınalardan sonra da ayakta kalmasını bilmiştir. Gerektiğinde bir başına.
Değişmeyen bir tek şey var onun için: Senin yüzün.
Yüzünün gülünü, senin ağacının sağlam gövdesine dayayarak, bitmez tükenmez bir yağmura karşı direniyor.