| SPOİLER İÇERİR! “Bir insanın hisleri ölür mü hiç? Benimki öldü.”
Gerçek bir hikaye 
Meyra..
İlk incelememe kitaba konu olan 'Srebrenitsa katliamını' kısaca açıklayarak başlamak istiyorum. Yugoslavya, bünyesinde birden fazla din ve birçok etnik grup barındıran bir ülkeydi. Bu etnik gruplar daha fazla birarada kalamadı ve birkaçı bağımsızlığını ilan etti. Bunlardan biri de 5 Nisan 1922 yılında bağımsızlığını
"Ya Kahhar" ismini zikredelim
Fetih süresini okuyalım
Dua edelim, yürekten ama...
Kardeşlerimiz için
Çocuğunu kaybeden anneler için
Yetim kalan çocuklar için
Biz varız,Var olmaya devam edeceğiz
İslam'ın nuru hiç sönmeyecek, söndüremeyeceksiniz!!!
Korkaksınız hemde çok korkaksınız
Sadece silahlarınıza güveniyorsunuz
Ama gerçek şu ki ortada yoksunuz
Sizler bir hiçsiniz
Kahrolsun İsrail
Yıkılasın İsrail yıkılasın ,yıkılasın!!!
Gıdıl İsmet...
Beni merak ediyorsanız bu resimden bana bakın.
dropbox.com/s/josp2eiqbczyc...
Üzerimde duran küllük, yeşile çalan taşlı çakmak ve yarım bırakılmış bir Maltepe sigarasından ibaret. Gerisi alabildiğine toz, toprak. Unuttular bizi, işe yarar yanlarımızı söküp bir boş tarlaya çektiler hurdamızı. Şimdi kurda kuşa yuva
"kendi kalemimden"
Her evde bir telaşe var, bütün evlerin ışıkları yanıyor. Yine gelmiş "ya şehr_i ramazan".
Her aile toplanacak yine bir masanın başında, tebessümler konucak yüzlere.
Ve yine unutulacak yetim bırakılan çocuklar sokaklar da . Anne şefkatini arıyacak bir kaldırım taşında. Ağlıyacak kimsesiz kalan yüreğiyle elinde ekmekle koşan çocuğun arkasından. Ağla çocuk vallahi yetimleri gözeten PEYGAMBER (s.a.v) göç edeli çok oldu!❁
80 syf.
9/10 puan verdi
"Bizim Kemalettin Tuğcu’larımız vardı…
Bir de camların buğusuna yazı yazma imkanı.”
Yılmaz Erdoğan
Öncelikle kendi hayat hikayesi film tadında olan yazarımızı tanıyalım.
"Ayakları içe dönük sakat olarak doğmuştur. Babası kendisinden 16 ay büyük olan ağabeyi Nurettin'e ders verirken o da okuma yazmayı öğrendi. Sakatlığı yüzünden okula devam
Bir adam TEYZESİNDEN ikinci tabak patates kızartması isteyemediğinde annesinin öldüğünü “anladığını” anlatıyordu. Kocaman adam değil küçük bir çocuktu ekranda ağlayan.
O çocuklar yine var; “anneler günü” deyince, altmış yaşında bile olanı “çocukça” incinecek, biliyorum.
Bir de annesi var olduğu halde, olmayan; bir de belki her gün annesinin
