Biz yedi Sokak Nöbetçisi, Sokak Nöbetçileri'nin başladığı yerde bize veda ettik.
Biz yedi Sokak Nöbetçisi, 7 Aralık günü bisikletlerimize binen yetişkin hallerimiz değil, hiçbir zaman yedi kişi birlik olmayan çocukluklarımızdı.
Biz yedi Sokak Nöbetçisi, artık zamanı gelmişti ve biz gitmiştik.
Biz yedi Sokak Nöbetçisi, ne olursa olsun kazanmıştık çünkü hala birbirimiz için nefes alıyorduk.
Biz yedi Sokak Nöbetçisi, sokak lambalarının güneş gökyüzündeyken bile yanmasını sağlayabiliyorduk.
Biz yedi Sokak Nöbetçisi, aslında gördüğünüz her çocuğun yüzünde gizliydik.
Biz yedi Sokak Nöbetçisi, hikayemizin sonundaydık.
"Sokak Nöbetçileri masalı bitti mi?"
"Sokak nöbetçileri masalı hiçbir zaman bitmez."
"Çünkü kardeşim, çocuklar daima yaşamaya devam eder, sokaklar onlara kucak açar, acılar ise onların hiçbir zaman terk etmez"
"Fakat Kozan'nın, Bartu'nun, Mutlu'nun, Işık'ın, Lâl'in, Yankı'nın ve Helin'nin hikayesi sona erdi; bizim masalımız burada bitti; masalımızın son cümlesi ise sonsuza dek mutlu yaşadılar, olmayacak, her ne olursa olsun, birbirleri için yaşamaya devam ettiler, olacak; acılarına, izlerine ve çocukluklarına rağmen."