İstediğim şeye, onca sene beni hep peşinden sürükleyen şeye nihayet kavuşmuştum. Neden sonra -aslına bakılırsa çok kısa bir süre sonra- istediğim şeyin bu olmadığını, gerçek ben’in bu ben olmadığını anlamıştım. Böyle bir şeyi kabul etmek zordu, zaten hemen de kabul edemedim. Elbette işi oluruna bırakabilir, her şeyi görmezden gelebilir, hiçbir şeye aldırmadan yoluma devam edebilir, sahte bir benlikle yalandan yaşayabilir, başkalarının kıyafetlerini üzerime geçirebilirdim; ama Shakespeare’in oyununda Lear’in fundalıkta dediği gibi: “Ah, o yolun sonu deliliğe varıyor; benden uzak olsun. Yetti artık.
Bostan dolabının yanındaki, suları bana kahverengi gözüken, o küçük ve eskimiş havuzdaki solgun ve kederli nilüferlere gidip bakardım çocukken, babam, onların kökleri olmadığını anlatmıştı bana. neden bu çiçekleri hep bir şeylere benzetmek için kullandıklarını ancak büyüyünce anladım. yalnızca bu çiçekler, hep bir yerlere gidecekmiş gibi azade ve özgür oluyorlar ama küçük bir havuzun içinde bir yere gitmeden yaşıyorlardı. hayat da böyle bir şeydi benim için; hep bir yerlere gidecek gibi duran, yalnız ve bir yere gitmeyen bir çiçek. bütün bir hayatın özeti buydu.
bende bir yere bağlanmadım ve bir yere gitmedim; öyle solgun nilüfer gibi bir havuzun içinde yalnız başına durdum, köklerimi salamadım, ne, olduğum yere sağlamca yerleştim, ne, başka diyarlara kaçabildim. bana bakanlar, beni seyredenler, beni sevenler oldu ama kimse yakasına takmadı beni, kimse odasına koymadı, kimse beni sulayıp büyütmek için uğraşmadı. onlara ihtiyacım olmadığını, havuzumda tek başıma yüzebileceğimi düşündüler. ben de bu yüzden; kederi, yalnızlığı, kirlenmeyi öğrendim ve hayata benzedim.
ne garip başka bir şey de olmak istemedim, beni beğenmeleri yetti bana.
395.jpg){kind=small}
‘’ Ancak, yıkımım başlar başlamaz, daha birçok şey gibi, bu
da değişti; o zamandan beri benimkine hiç benzemeyen bir kuşağın insanları arasında yaşadım ve başkaları konusundaki duygularım, onların duygularında gördüğüm değişikliklerin etkisi altında kaldı.
Birbirinden o kadar farklı her iki kuşaktan görüştüğüm kimseler, sanki ikisine de uyum sağladılar. Önceleri dürüst ve açık yürekliyken, değiştikten sonra ötekilere benzediler. Dönemin değişmesi,
insanların da değişmesine yetti. Doğuşlarında olduklarının tersi olanlara karşı aynı duyguları nasıl besleyebilirim? Nefret edemediğim için onlardan nefret etmem: ama adam yerine koymadığımı da saklayamam; zaten bunu hak da etmişlerdir.''
Nazım, Galina ile evliyken aşık oluvermiş Vera'ya. Velhâsıl kaçmış sevdiğine terk edip Galina'yı.
Galina diyor ki; 'Kalbinden rahatsızdı, üşütmesin diye kazak örüp gönderdim, kutu kutu portakallar gönderdim Vera'sının yanındayken sağlığı da iyi olsun diye. Çok canım yandı ama o çok mutluydu, hatta yeniden şiir yazmaya başlamıştı, hatta bülbül kesilmişti bizim oğlan' diyor. Bu da 'acımı dindirmeye, yanık kalbimi serinletmeye yetti' diyor.
Böyle derin hissiyatları görünce ne desem anlamsız gibi gelmeye başlıyor bana. Sevdiğin, kocan, sevgilin, başkasına kaçıyor; sen şiir yazmaya başladı diye mutlu oluyorsun, üşütmesin diye de kazak örüyorsun. Düşünsene, elinde iki tane koca tığ, kanepenin birinde, terk edildiğin evde oturuyorsun, seni terk eden boncuk gözlüye kazak örüyorsun. O kazağı örerken neler hissetti acaba? Sen nakış işliyorsun, o orda Vera'nın saçını seviyor. Sen bir nakış daha işliyorsun, o bir mısra daha yazıyor Vera'sına. Neler düşündü acaba o kazağı örerken, terk edildiği evde, bir başına?
114 yaşındasın. Insan ölünce doğuyor aslında. Ölünce unutulmuyor.
-alıntı
Saniyenin onda biri kadar göz göze geldiler, ama bu kadarcık bir süre bile Winston'ın, O'Brien'ın kendisi gibi düşündüğünü anlamasına yetti; evet, anlamıştı! En küçük bir yanılgıya yer yoktu. Sanki kafalarının içindekiler gözlerinden geçerek birbirine akıyordu. O'Brien,"Senin yanındayım,"der gibiydi. "Ne düşündüğünü, ne hissettiğini çok iyi biliyorum. Ne kadar aşağıladığını, ne kadar nefret ettiğini, ne kadar tiksindiğini biliyorum. Ama merak etme, yanındayım!"
