Butler, bizim davranış biçimlerimizle bize yapılan muamele arasındaki kıvılcımdan doğan etik sorumluluktan söz eder. Yani şiddete maruz kaldığımızda nasıl davranmaya başladığımızdan... Bu şiddete yanıt verme anımız, aynı zamanda bir karar verme ve etik bir sorumluluk anıdır. Misilleme yapmak yerine şiddet içermeyen, işbirliğine dayanan, uluslararası ilişkilerin ideallerin rehberliğinde yürütüldüğü bir şekilde toplumsal dönüşümün bir parçası olmak çok daha sorumluluk sahibi bir tavır değil midir?
Elbette bu türden politikalar, içinde yaşadığımız dünyada olanaksızmış gibi görünüyor. Ne var ki mesele tam da bu. Şiddete şiddetle yanıt vermek alışılageldik bir tepkidir. Ancak yeni bir politik tahayyül tarihin gidişatını değiştirebilir. Bunu yapmaktan aciz olduğumuzu mu söylüyoruz? Eğer öyleyse şiddetin kaçınılmaz ve şiddet döngüsünün de kırılmaz olduğunu kabul etmiş olmuyor muyuz?
Sağcı hıristiyanlar neden hep "göze göz"ü tercih ederler de, hiç "öteki yanaklarını çevirmez"ler?
Butler, şiddete başvurmamanın her durumda illaki faydalı olduğunu söylemez. Her bir durumda şiddet iddiasını ele alıp üzerine düşünmemiz gerekir. Aklımızda tutmamız gereken, şiddete şiddetle cevap vermenin, şiddeti bir norm olarak yaygınlaştırdığıdır. O halde şiddete başvurmamak, normalleştirilmiş şiddetin yanı sıra şiddetin içindeki öfkeye karşı da bir mücadeledir.
Sayfa 115 - Dipnot YayınlarıKitabı okudu
" ... Yaşama, bir girişin fakat birçok çıkışın izin verilmesi, ebedi kanunun takdir ettiği en iyi şeydir. işkencenin ortasından çıkacak ve sıkıntıları silkip atacakken, insanın ya da hastalığın zulmüne dayanmak zorunda mıyım?"
" ... Eğer, yaşlılık aklımı sarsmaya başlarsa, eğer melekelerimi tek tek harap ederse, bana yaşam değil nefes bırakırsa, çürük veya yıkılmak üzere olan binayı terk ederim. Eğer, iyileşme ümidim olmadan
acı çekmek zorunda olduğumu bilirsem, acının kendisinin yolaçtığı korkudan değil, uğruna yaşadığım her şeyden mahrum ettiği için giderim"
Seneca
Ahiret Kardeşliği
Asri değişimler insanlarımızı “Babana bile güvenme!” öğüdünü verecek ve buna özenle uyacak duruma getirmiş bulunuyor. Oysa güveni hem kazanmak hem de telkin etmek dini ve içtimai bir zorunluluk. Güvenin, itimadın olmadığı yerde birlik ve beraberliği, toplumu inşa etmek mümkün değildir. Resulullah Efendimizin yeni bir toplum inşa etmek için hicret
