Yıldız Kenter
Kırk mevsim bekledim bekle deyince,
Mektup yazacakmış eli değince.
Meltemi beklerken bak ayaz geldi.
İlk değil bu bana son söz verişi ,
Yakındır sabrımın sona erişi .
Gelecek bahara kalmış gelişi,
Yine vekaleten bak kiraz geldi...
Nereden çıktı bu plastik çiçekler?
Neden plastik bu çiçekler?
Bulabildiği her toprak parçasında filiz veren tomurcuklara inat.
Kim dayanabilir zamanın kırbacına? Zorbanın kahrına, gururunun çiğnenmesine, sevgisinin kepaze edilmesine, kanunların bu kadar yavaş, yüzsüzlüğün bu kadar çabuk yürümesine, kötülere kul olmasına iyi insanın, bir bıçak saplayıp göğsüne kurtulmak varken? Kim ister bütün bunlara katlanmak, ağır bir hayatın yükü altında inleyip terlemek… Ölümden sonraki bir şeyden korkmasa…
Yakamoz gibisi gözlerinin inadına toprakta tohum gibi saklayacağım seni sevdiğimi. Kimseler bilmeyecek. İlk kadehten son kadehimi içip tüm yolculukta benimle olduğunu kadehler boşaldıkca gözlerimin dolduğunu kimseler görmeyecek.