O kadar kızıyorumki kendime dünyayı kasıp kavuran bu kitabı bu kadar geç okuduğum için. Keşke diyorum hadi ben okumayı atladım, ilkokulda ödev olarak verilseydi bu kitap okusaydım, sonra ortaokulda tekrar, sonra lisede tekrar ödevim olsaydı. Daha iyilerine özenmektense o kadar yokluk içinde büyüyen Zeze’nin ayakkabı boyayarak, şarkı söyleyerek nasıl geçindiğini öğrenseydim. Her şeye rağmen okuluna ve derslerine olan ilgisini görseydim. Kendi çocuk olmasına rağmen kardeşine nasıl abilik yaptığını hissetseydim. O küçük hayal dünyasında portakal ağacıyla nasıl dertleştiğini anlassaydım. Hangi çocuk yapmadıki bunu. Topumuza oyuncaklarımıza isimler takıp, onlara yaramazlıklarımızı anlatmadık mı, bizi kızdıranları onlara şikayet etmedik mi ? Bunun en güzel örneğini Zeze’yle küçük şeker portakalı fidanı arasında görüyoruz. Çocuklar farklı ortamlarda ne kadar da farklı olabiliyor. Mahalleyi yaramazlığıyla canından bezdiren Zeze, okulda herkesten çabuk kavrayan bir dahi, öğretmenine en kibar davranan mükemmel bir çocuk. Yalnız o yaramazlığı yüzenden gediği dayaklar içimi parçaladı. “İki Büyük Dayak” bölümündeki dayakları hissettim resmen. Ama o dayaklar bile bay Valderes’in sonu kadar acıtmadı canımı. Tam Zeze’ye bir umut, bir ışık ve gerçek bir baba derken bir bakıma Zeze’yi önüne atlamaktan kurtardığı Margaratiba sonu oldu.
Ne yani bir iki yerinde o..u küfrü geçiyor diye mi yasaklandı bu kitap. Çocukların onca uyarana maruz kalarak akıl almaz küfürler işittiği bu devirde tek kelime için çocuklarımızı bu kitaptan mahrum bırakmayalım. En az ilkokul 3. Sınıftan itibaren okutalım bu kitabı çocuklarımıza.
