(15 Mayıs 1919... Kurtuluş Savaşı'nın dönüm noktasıydı. Yunanistan, Truva Savaşı'ndan üç bin yıl sonra Anadolu topraklarına asker çıkarmıştı. İzmir metropoliti Hrisostomos etekleri uçuşa uçuşa koştu, altın sırmalı cübbesini giymişti, diz çöktü, işgal komutanının çizmesini öptü, tuz serpti, haçını havaya kaldırdı, askerleri takdis ederek
Süreyya Serdengeçti emekliye ayrıldı. Merkez Bankası başkanı kim olacaktı? Kriter belliydi, eşi illaki türbanlı olacaktı! Hükümet, faizsiz banka Albaraka'nın genel müdürünü önerdi.
Cumhurbaşkanı Sezer veto etti. Tayyip Erdoğan gene ulemaya sarıldı, İslam hukukundan örnek verdi, "Mecelle'de kaide var, uzlaşma sağlanamazsa, vekil asıl'dır, işler vekil üyeyle de yürür" dedi.
Atama krizi 35 gün sürdü.
Neticede, 1980 yılından beri Merkez Bankası'nda görev yapan Durmuş Yılmaz'ı aday gösterdiler, eşi türbanlıydı, hükümetin diğer seçeneklerini kabul etmeyen Cumhurbaşkanı Sezer derhal onayladı. Aslına bakarsanız, AKP hükümeti Durmuş Yılmaz'ı istemiyordu, diğer adaylar Çankaya'dan veto edilince, türban kontenjanından elde kala kala Durmuş Yılmaz kalmıştı.
Cumhurbaşkanı Sezer'in ne kadar isabetli bir karar verdiği yıllar içinde daha net anlaşılacaktı. Durmuş Yılmaz, dürüst, namuslu, mütevazı, iktidara biat etmeyen, kamu görevini layıkıyla yapan bir başkandı. İthal değil, yerel Müslüman'dı.
Görevi sırasında bir defa bile ideolojik tartışma yaşanmadı. Türkiye'nin asıl meselesinin, türban değil, liyakat olduğunu kanıtladı.
(Emekli olduktan sonra MHP milletvekili oldu, İyi Parti kuruhunca İyi Parti'ye geçti, İyi Parti milletvekili oldu. Eşi türbanı olduğu halde AKP'ye katılmadığı için AKP tarafından adeta hain ilan edildi. AKP zihniyetine göre, başörtülüler mutlaka AKP demirbaşı olmalıydı!)
Bütün mahallenin toplandığı kapı önüne, Besim'in daha önce hiç duymadığı bir kelime kapı numarası gibi asılmıştı; "sapık". Yıllar geçti. Mahallenin adı değişti. Sokak isimleri yerine sokak numaraları geldi. Evin dış cephe boyası değişti. Bahçe kapısı değişti. Çok şey değişti ama o kelime o kapıda hep asılı kaldı. "Sapık" kelimesinin oradan sökülebilmesi için, Besim'in kasabadan gitmesi bile yeterli olmadı.
Bugünü Yaşama Arzusu
#Schopenhauer
*Yazar
#Aldığımız her nefes bizi sürekli etkisi altında olduğumuz ölüme doğru çeker... Nihal olarak zafer ölümün olacaktır, çünkü doğumla birlikte ölüm zaten bizim kaderimiz olmuştur ve avını yutmadan önce onunla yalnızca kısa bir süre için oynar. Bununla birlikte, hayatımıza olabildiğince uzun bir süre için büyük bir ilgi ve
Rainer Maria Rilke
Birinci Ağıt
Kim duyar, ses etsem, beni melekler katından? Onlardan biri beni ansızın bassa bile bağrına, yiterim onun daha güçlü varlığında ben. Güzellik güç dayandığımız Ürkü'nün başlangıcından özge nedir ki; ona bizim böylesine tapınmamız, sessizce hor görüp bizi yok etmediğinden. Her melek ürkünçtür. Kendimi tutar bu yüzden, yutkunurum.
Çok üzücü :c Şiirin tamamını okumanızı tavsiye ediyorum
Adı Güher'di*
Kim olduğum önemli değil,
İçinizden biriyim.
Sizlere Güher’in,
Solan bir menekşenin hikayesini anlatacağım…
Parmakları ince inceydi Güher’in,
Sayfa 81
Sonraki yıllar ağır çekimde geçti. Öyle birbirinin aynı zamanlardı ki tek bir güne bile sığdırılabilirdiler.
Sayfa 86 - CanKitabı okudu
Elimin, baş parmağının avuç içinde, bir kesi izi var. Yıllar geçmesine rağmen. Mesele şuan olduğu gibi, durup durup sızlıyor. Hayatta aldığımız darbelerde öyle geçti izi kaldı desek bile olmadık zamanlarda durup durup sızlıyor.
Gelincik
Gelincik resimleriyle bilinen Ressam Hikmet Çetinkaya'ya:
"Hep gelincik yapıyorsun, bıkmadın mı?"
"Biraz da başka konular çalışsan nasıl olur?"
"Kaç yıldır gelincik çalışıyorsun, nasıl yapmaya başladın?"
"Size okulda sadece gelincik yapmasını mı öğrettiler?"
Bu soruların, sonuna ha ha haaa, hi hi hiiii
Köprücük kemiğini öptüm, bunu yapabilmek için bir
düğme daha koparmam gerekmişti. Bones’un sırtımdaki
elleri kasıldı. Bedeninden yayılan kontrolsüz güç dalgaları
beni çıldırtıyordu. Etinin altındaki voltaj özgür kalabilmek
için yalvarıyordu. Dilim göğsünden aşağılara doğru kaymaya başladı. Ta ki Bones başımı kavrayıp dudaklarım ağ
zıma
Sayfa 186
Günaydın. Zamanın vicdansızlığı ne bela şey. Alıp götürüveriyor her şeyi. Güzel ya da çirkin. Unutulmaz ya da geçici. Fark etmiyor hiç. Serhan Ergin, "Gelmedin. Kayboldun, yok oldun. Bulamadım seni. Yıllar geçti. Fotoğrafın bile yoktu bende, zamanla yüzün silinmeye başladı belleğimde." der ve ekler: "Zaman geçtiği her şeyi un ufak ediyor, biliyorsun." Zamana karşı koyulmuyor sevgili okur. Var olun.
yüzümün sürgün yerlerine
ayışığının şavkı vurdu
ve kederli çizgiler
büyüdü aynadaki çatlak.
düşündüm hani
birbirimize verdiğimiz
o ilk öpüşün karanfili
şimdi nerdedir
o gürül gürül akan dağ çeşmesi.
biliyorum dumanlı yıllar geçti
kötü yıllar, hüzünlü ve savruk
karşılaşınca bir sokak ortasında
bir gün, tanımayacağız bile
birbirimizi
çünkü biraz da yaşadıklarımız
değil midir yaratan yüzlerimizi
Yeni Bir Gökyüzü AranıyorKitabı okudu
Zamanın vicdansızlığı ne bela şey. Alıp götürüveriyor her şeyi. Güzel ya da çirkin. Unutulmaz ya da geçici. Fark etmiyor hiç. Serhan Ergin, "Gelmedin. Kayboldun, yok oldun. Bulamadım seni. Yıllar geçti. Fotoğrafın bile yoktu bende, zamanla yüzün silinmeye başladı belleğimde." der ve ekler: "Zaman geçtiği her şeyi un ufak ediyor, biliyorsun." Zamana karşı koyulmuyor…