dudağındaki yaradan daha fazla kanıyor yüzündeki utanç.. kim bilebilirdi ki ciğerim, yaşamındaki ilk sevişmenin böyle olacağını? belki de bu durumda oluşumuza değil, annen aklına geldiği için utanıyorsun. kaldır başını ciğerim. biz utanılacak bir şey.. yaptık belki ama bu çağda yaşamaktan daha utanç verici değil. düşünsene ciğerim, biz, insanlarımız için dağ dağ dolaştırdık kafamızdaki bitleri… ve aşka yenik düştük.. bitlerimiz kadar onurludur aşkımız ciğerim, kaldır başını…
Sayfa 55 - kaldır başını ciğerim!..Kitabı okuyor
kirlenmiş, bit düşmüş saçlarına.. dudağında yaralar patlamış ilk öpüşte kabuğu kalkmıştı yaranın.. ağzın ağzıma kanamıştı. şimdi yüzünde bir ankara sonbaharı. utanç içindesin..
Sayfa 53 - kaldır başını çiğerim!..Kitabı okuyor
Soğuk ve şehirlerarası otobüslerde vazgeçtim çocuk olmaktan
“ Safi duman
Hiç alev yok
Nasıl bir yanmaksa artık.. ”
