Çukur
Modern Kore edebiyatından Çukur!
Biraz farklı kültürlerin edebiyatını tanımak hevesiyle önce Japon edebiyatına sardım. Haruki Murakami, Osamu Daza falan derken oradan Arap edebiyatına atladım. Necip Mahfuz, Nizâr Kabbani filan... Sıra geldi Kore edebiyatına. Aradığımı buldum mu, tartışılır.
Adının hiç de önemli olmadığı bu çekik gözlü
Darmadağın
Hava tüm gün 40 dereceden fazlaydı. İçimden "bu Mersin sıcağı da temmuz ayında daha fena oluyor" derken birden kapı çaldı. Oysa kimseyi beklemiyordum. Kapıyı açtığımdaysa karşımda birisini beklerken bir zarf görmüştüm. Pembe bir zarf. Merakla içini açıp okumaya koyuldum. 3 sayfa mektup vardı içinde. Özensiz bir el yazısı, yanlış imla
zamanı geldiğinde vazgeçmeyi bildim o kadar
Ne hesabını veremeyeceğim bir günüm oldu ne de vicdanımı lekeleyen bir geçmişim....
Ne hissettiysem onu söyledim, onu yaşadım.
Yaşadığım bir tek andan bile pişmanlık duymadım.
Asla keşkelerim olmadı.
Hiçbir zaman kendimle vicdan mahkemesi yapmak zorunda kalmadım.
Karşıma bazen gerçek yüzler, bazen sahteler çıktı ama olsun ben yine sadece hislerimle yaşadım.
Asla sevmediğim birine seni seviyorum demedim, ya da asla birini severken karşılığını beklemedim.
Dostluğuma değer biçmedim, sevgime ise hiçbir zaman sınır çizmedim.
Sevdiysem sonuna kadar gittim,bitirdiysem öldürse de hasreti geriye dönmedim.
Bazen çok kırıldım, bazen belki de kırdım.
Ama hata insana mahsustur dedim. Affettim, af diledim.
Kimileri birden fazla kırdılar kalbimi ama ben onları yine de affettim.
Onlar belki beni saflıkla yargıladılar.Belki de içten içe sinsice güldüler.
Ama asıl unuttukları şuydu. Ben aldanmadım.
Aldanan her zaman kendileri oldular ama bunu anlayamadılar.
Bir insan kaybının ne olduğu bilemedikleri için...
Kaybetmek onlar için bir alışkanlık haline geldiği için...
Oysa ben hiç insan kaybetmedim.
Sadece zamanı geldiğinde vazgeçmeyi bildim o kadar.
Can Yücel
1- Turancı falan olmadım. Sâdece karşıma çıktı merak ettim, hattâ daha bu sabah sevdiğim bir sosyalist arkadaşıma “hem turancı hem sosyalist olunuyor mu ya :)” diye aynen bu cümleyle sordum, gülüştük falan.
2- Madem bu bir sorundu, çekip gidip arkamdan dedikodumu yapacağına bahsettiğin samimiyete dayanarak keşke vay sen niye bunları okuyorsun diye yüzüme söyleseydin, çok daha yakışırdı.
3- Daha önce de iznimi almadan paylaştığım bir şeyi yine başka yerde anlatmıştın, bu da dedikodu sayılır ve çok çirkin bir şeydir.
Daha çok madde var da işte, senin canın sağ olsun. Uğurlar olsun.
Yine karşıma çıktı diye düşündü Breuer, yine o "ifrit ama". Kendini yumruklayası geldi. Bütün hayatı boyunca "ama" pozisyonu almıştı, şimdi Freud'la, kısa bir süre önce de Nietzsche'yle aynı durumu yaşamıştı ve her ikisinde de içten içe onların haklı olduğunu düşünmüştü.
Sayfa 123Kitabı okudu
Bir sabah uyandığımda beni terk eden sensin o meşhur fotoğrafla! Ne halde olduğumu biliyor muydun o esnada?! Sonrasında neler yaşadım? Neler oldu?! Sonra karşıma deniz kenarındaki fotoğrafınız çıktı. Ben bunlara rağmen seni bekledim evet sen bekleme demene rağmen. Benj sevdiğini düşündüm hep çünkü. Bir şekilde her şeyi yoluna koyarız dedim beraber her şeyi asarız. Neler geldi başımıza yıkılmadık. Diğerleri haklo değil benim yanımda dedim beni seviyor dedim! Sana ne kötülüğüm oldu be benim. Her dediğine evet dedim. Onu yapalım evet dedim bunu yapalım evet dedim. Sadece sen istedin diye değil. Ama olmamış demek ki.
Yanımda olman için yetmemiş. Her şeyi geçtim ya her şeyi geçtim sen nasıl böyle bir şey düşünürsün. Deliriyorum yüzüne karşı haykırmak istiyorum. Ya ben ne bedeller odedim neler yaşadım yine senin yanından ayrılmadım. Nasıl düşünürsün böyle bir şeyi Allahını belası ya
Seni sevmeme izin verdiğin için teşekkür ederim...
Merhaba sevgilim :). Bugün çok özel bir gün ve dahası yarın çok çok daha özel bir gün. Nasıl başlayacağımı bilmiyorum. Seninle bize ait günlerin konuşmasını çok çok erken yapmıştık aslında. Sen takvimine not almıştın, bense birkaç kez unutup 17 Mart tarihinde sonsuza kadar aklıma kazımıştım. Senden saklı bir şeyim olmadığı için bunları anlatmamda