"Ne kadar oldu ben gideli bilmiyorum,kimbilir ne kadar bensiz bıraktım seni? Sensiz kalmanın yarısı kadar zorsa bensizlik; beni ömür boyu affetmesen yeridir. Ama yine de hep diledim affetmeni. Anlatabilmemin bi yolu olsaydı inan denerdim cevapsız birakmazdim. Ama bi yol bulamadim buna. Tek bildiğim: yaninda kalsaydım daha kolay olmayacaktı. Kiyamadim sadece kiyamadim. Bana sordun ya gitmeye cesaretin var mi diye? Kalmaya cesaretim olsaydı bi an olsun ayirmazdim yanağımi göğsünden. Göğsün cennetin provasıydı işte. Ben kizamiyorum sende kızma hayata. Kapatma kapilarini. Biliyorum sevmek kolay herkes icin. Ama hic yaralanmamış gibi sevmek ne kadar zor aslında... Sadece bunu istiyorum senden. Ne kıyas, ne kin ne beklenti olsun hayatında. İlk defa aşık oluyormuş gibi sev. Nasıl seveceğini zaten ben öğretemem sana. En iyi yaptığın şey bu çünkü. Aklının köşesinde olmak değil niyetim. Sadece gülümse arada. Benim köşem orda gizli çünkü. "
(KendiMe İyi Bak)
Gerçek Hayat
(Her çiçeğin boynunu büken bir mevsim, her insanın boynunu büken bir vicdan azabı varmış. Benimkisi sen olmuştun Efe’m. Anlatamadım! İçimdeki derdi taşısam da yüreğine akıtamaya kıyamadım!
Oysa ne zaman sana sokulsam, birdenbire uçurumlara düşmek hissi içinde gibi bir his kabarıyordu karnımda ve ölüm soğuk nefesiyle ensemi yokluyordu. Kollarımdaki tüyler bile ürperiyordu. İçim ılınarak silkinip uyandıkça kâbuslarımdan, öyle hissediyorum ki, uzak, pek uzak bir yerlerden ruhum sonsuz bir ıstıraba yine gebe kalıyordu.)
Uzandın Efe’m. Ben ağlarken, hiçbir şeyi umursamadan beni kollarına almaya kalkınca, etime kızgın demirler vurulmuş gibi irkilerek oturduğum yerden kalktım. Soluk soluğaydım. Uzak duruyordum, durmak zorundaydım! Utanıyordum! Yoksa sıcaklığını hissettiğim an, koyuverecektim kendimi kollarına, sinesine yaramaz bir kedi gibi pusuverecektim ve unutacaktım yapmamam gerekenleri…
Şok olmuş gözlerin irice açılırken, “Canan…” dedin isyan eder gibi. Sesin… tok sesin tüm tüylerimi yerinden söker gibi dikleştirdi. Cesaretimi kaybettim.
Hıçkırarak ağlamaya başladım çaresizliğimden. Ellerim yüzüne kapandı, gözyaşlarımdan bir göl kurulurken avuç içlerime, kendimi kaybettim.
Nasıl derdim ki; “Hamileyim.” Ölmek istedim.
Olimpos YyaınlarıKitabı okudu
Bu başlığa kaşar peynirini de eklemek isterdim ama onun çayla simidin dostluğu karşısında silinip ikinci planda kalması daha doğru. Çünkü çayla simidi beraber bulduğumuz günler eksik değil, ama üçünü bir arada bulmak?.. Belki çayı da simitten ayırmak doğruydu. Yalnız simitten, sabahın o leziz, insan icadı yemişinden söz açmalıydım. Ama ne
Sayfa 98Kitabı okudu
