"Çocukken düştüğünüz için top oynamaktan vazgeçmediniz. Oynamaya devam ettiniz. Şekeriniz elinizden alındığında alan kişiye küsmediniz ona kin beslemediniz, onu bir izzetinefis davasına dönüştürmediniz. Belki o an çok kızdınız ama sonra unuttunuz, yaralanmadınız. Silginizi kafanıza atan arkadaşınız sizi çok ağlatsa da ertesi gün elinden tutup yine birlikte okula gittiniz onunla. Biricik sınıf arkadaşınız taşınıp gittiğinde bir daha arkadaş edinmemeye yemin etmediniz, sonunda yine ayrılık olabilir korkusuyla yeni arkadaşlıklar edinmekten kaçınmadınız, sevmeye devam ettiniz, güvenmeye ve yeni dostluklar edinip gelişmeye devam ettiniz. Gürül gürül akıp gittiniz hayatın içinde. Tecrübelerinizin adını yara koymadınız. Büyürken korkutuldukça ve gerçekten çok korktuğunuzu hissettikçe tecrübelerinize yara ismini vermeye başladınız. Artık deneyim kazanmakla birlikte yaralanmaya da başladınız. Giderek zırhlar edindiniz kendinize, katılaştınız. Güçlü olmak için daha sert bir dil, daha mesafeli bir tavır, daha kaçıngan bir tutum aldınız. Her an savaşa, savunmaya ya da çatışmaya hazır bir insana dönüştünüz, ne kadar katılaştıysanız o denli incinmeye devam ettiniz. Ayrılık ihtimali var diye yeni insanları sevmekten kaçtınız, yine aldatılma ihtimali var diye güvenmekten geri adım attınız, yeniden düşmekten korktuğunuz için düştüğünüz yerde kalmayı tercih ettiniz. Oysa çocukluğunuzdan beri bildiğiniz en iyi şey her şeye sıfırdan yeniden başlamak değil miydi? Yeniden ayağa kalkmak ve yeniden aynı coşkuyla defalarca düşmek pahasına aynı sevgiyle yürümeye devam etmek değil miydi?"
Bir gün olur, elbette eski beğler dirilir;
Yine kılıç kuşanır tarihteki paşalar.
Yine şanlar alınıp nice canlar verilir,
Yiğit akınımızdan yine dünya saşalar,
«Türk tarihi» denilen kahramanlık şi'rini
Yeniden yazmak için harcayacağın kandır.
Mısraları içinden en güzel ve derini
Batıda «Niğebolu», doğuda «Çaldıran»dır.
Yine Batılıların üçüncü Kosova'da
Topraklara sereriz, bir değil, birkaçını.
Çekilince kılıçlar yeniden Haçova'da
Paramparça ederiz Cermenliğin haçını.
Yine ufka açılır şanlı korsanlarımız,
Bir Türk gölü yaparlar Akdeniz'in içini.
Acı acı gülerek bugün susanlarımız
Yarın rezil ederler Romalı'nın piçini.
Güneş Sende Doğar Mı Ki?
~•~
I.
Ey Alem-i İslam'ın kanayan yüreği,
Gözü kanlı Siyonizmin elinde bir keklik avı,
Bir zamanlar masmaviydi gökyüzün,
Sokakların huzur kokar,
Kardeşliği anlatırdı.
-MâhfiKitabı okudu
Artık mutsuz hiçbir şey yok. Yarın yine güneş doğar. Belki yaz da gelir yakında. Tenimize dokunur yeniden ılık bir rüzgâr. Ve yeniden başlarız. Yeniden ve yeniden... Sıkılana kadar. Yoruluncaya kadar. Gözlerimizi ilk kez açmış gibi yeryüzüne, geceye, tüm bu yıldızlara, en sevdiğimiz sokaklara, mutlu mutsuz şarkılara, bahara ve sevdiğimiz her şeye.
Sayfa 22
Hiçbir ani durum karşısında büyük coşkuya da büyük kedere de izin vermemek.Çünkü şeylerin değişebilirliği durumu her an tümüyle yeniden şekillendirebilir.Buna karşılık mevcut ânın tadını hep olabildiğince neşeyle çıkarmak.Bu, hayat bilgeliğidir. Oysa çoğu zaman tam tersini yaparız. Gelecek için yaptığımız planlar ve duyduğumuz endişeler ya da geçmişe özlem bizi durmaksızın öyle meşgul eder ki mevcut an neredeyse hiçbir zaman hiçbir şeyiyle dikkat çekmez ve ihmal edilir. Yine de kesin olan bir tek odur; buna karşılık gelecek, hatta geçmiş bile neredeyse her zaman düşündüğümüzden farklıdır. Böylece tüm hayat boyu kendimizi aldatırız.
Artık mutsuz hiçbir şey yok. Yarın yine güneş doğar. Belki yaz da gelir yakında. Tenimize dokunur yeniden ılık bir rüzgar…
Ümitten ümit kesilmez
yeniden eskisinden gayrı türküler söylemeliyim
farzoldu bana devran devair yolculukları
hiç kullanılmamış maceralar peşindeyim
yağmur gelir gider ufuk malûm sarı
farzoldu bana devran devair yolculukları
siyah siyah avuçları kurşuni camlarda
susuz gözleriyle ölüler unutuldu
bir başka mezarlıktır hanidir hatıralar
hanidir mısra mısra kan kusuluyor
garipsemiş fenerler uyandı tenhalarda
fıstıkî makam üzre malûm akşam oluyor
usandık bıktık eski kahırlardan
bitmez tükenmez bir hasretlik sardı bizi
yollar tutulmuş ferhad misâli yolcu olamazsın
ölüm eskimiş kabil değil yenilemek
tersine çevirmek bir eldiven gibi içimizi
şimdi yine saatlerin ormanında tek başınasın
yollar tutulmuş ferhad misâli yolcu olamazsın
şu dağın ardında son ümidim
dağlar ve yollar yürümekle tükenmez
yeniden eskisinden gayrı türküler söylemeliyim
devran değişti ümitten ümit kesilmez
Uçurumun kıyısındayken bile hayatı salıncak olarak kavramak, devam edebilmek için bize en fazla yardımı dokunan şey oldu. Böyle bir durumda bile, bir o yana bir bu yana salınabiliyorduk.
Hayatın bize dayattığı yük ile, güçlerimizi yeniden toplamayı sağlayan hafifleme arasında. Artık geri döndürülmesi mümkün olmayan kaderle didişmek ile, bir güzelliğin her şeye rağmen bizi sevinçle kanatlandırabilmesi arasında.
Birbiri için var olmak ile, bu varoluşun yine de insana verebileceği yorgunluğu atmak üzere dinlenmek arasında. Çaresizliğin ümit kırıklığı ile samimi sohbetlerden cesaret bulmak arasında.
Sayfa 10
"Kadınlar," diyor bir ses zihninin derinliklerinden, "Kadınlar, onlarla oynayamazsın ... Oynadığını zannedersin ama bir de bakmışsın, asıl oyuncak sen olmuşsun." Hayatına giren kadınların yüzleri beliriyor sokağın zemininde. Birer birer düşüyor görüntüleri ayaklarının dibine. Hepsinin boynu bükük, hepsinin gözlerinde keder. Hepsi üzgün ... Aldırmıyor, bir su birikintisiymiş gibi basıp geçiyor üzerlerinden, ama yeniden düşüyor görüntüler zemine. "Kadınlar," diyor o ses yine. "Kadınlardan asla kurtulamazsın, hayaletleri hayatın boyunca seni takip eder."
Ah şimdi hatırlıyorum.
Güneşin doğuşunu, iki katlı ahşap evin üst katındaki tahta saçaklı ve korkuluklu balkonundan ağaçlıklara ve dağlara uzanan manzarasından güneşin doğuşunu. Doğmaya azmediyor doğuyor sonra doğduğunu unutarak batıyor sonra yeni başlıyormuş gibi yeniden azmediyor ve yine doğuyor. İnsanlığa ibadeti talim ediyor.
Yeniden Kendi Şehrimde
En uzun günüydü ömrümün
süzgün, kamaşan bir arzuyla
her yanım karmakarış
yıllar ve yıllar ve yıllar sonra kendi şehrimde
yeniden yazmaya başladığım şu gün
Bir yanı unutulmuş bir yanı taşkın
bir yanı bastırılmış bir yanı bıçkın
Sayfa 211 - EVEREST YAYINLARIKitabı okudu
"Tanrı İle Sohbet"
Sizin yaşamınızın -şöyle ya da böyle- Tanrı'yı ilgilendirdiğini sanıyorsunuz.
Ne yaptığınız beni ilgilendirmiyor. Bunu anlamakta çok zorlanıyorsunuz. Çocuklarınızı oyun oynamaya gönderirken, onların ne oynayacağı sizi ilgilendiriyor mu? Körebe mi, saklambaç mı, evcilik mi oynayacakları sizin için önemli mi? Hayır değil, çünkü onların güvenli bir ortamda oynadıklarını biliyorsunuz.
Tabii ki, çocuklarınızın kendilerine zarar vermemelerini umut edersiniz. Eğer incinir ve yaralanırlarsa onların yardımına koşar ve yeniden güvende ve mutlu olmalarını sağlarsınız. Ama ertesi gün yine oyuna gittiklerinde körebe ya da saklambaç oynamayı seçmeleri yine umurunuzda olmayacaktır.
Sayfa 29Kitabı okuyor
SÜT
Senelerden beri yapmadığım şeyi yaptım: Süt içtim. Dükkânın içinde su buharı, süt kokusu, insanı ağlatıp uyutacak, kırk sene evvelki bir beşik hatırasına kadar sürüklüyordu... Evet, senelerden beri ne erken uyanmış, ne de süt içmiştim. İşe sütle başlıyorduk. Ne haristi parmaklarımız anamızın göğsünde. O ne dişsiz bir canavar ağzı idi
Çocukluğunda, şu anda yeniden yaşayacak olsa yine güzel bulacağı gerçekten hoş şeyler vardı. Ama o hoşluğu yaşamış adam artık yoktu: Bütün bunlar bir başkasının anılarıydı artık.
Sayfa 71Kitabı okudu
HAVUZ BAŞI
Beyazıt Havuzu'nun kenarındaki kanepelerden birine oturmuş sizi bekliyorum. Yaşını almış bir adamın yirmi yaşındaki çocuk kederlerini, sevinçlerini yaşaması ne demektir, diye düşünüyorum: Belki, bir geç olma hadisesi. Belki de bir çeşit hazları, kederleri, çocuklukları uzatma temayülü. Ama bu uzayan yaz, kışın gelmeyeceğine alamet
