Sanat değeri taşıyan edebi bir eser mi, deseniz, değil... Olması da gerekmiyor zaten. İçinde anlatılan kişiler ve olaylar gerçek hayattan olmasa " yok canım, o kadar da değil, olmaz " derdim. Psikiyatrın izlenimleri ve hastaların yaşadıkları günlük dille, en yalın halle ve doğal ayrıntılarla aktarılıyor. Olayların içine onların gözüyle dahil oluyor, onların düşüncedeki değişimlerini izliyor, davranıştaki çelişkilerini rahatça fark ediyorsunuz. Hep acılı hayatlar, derin izler, yoğun duygular anlatılmış. Günümüzde, günümüze en yakın zamanda hala güçlü ve azimli kadınların bile küçücük mutluluklar, sevgi ihtiyacı, beğeni dileği ve sevgi uğruna çok önemli özverileri var. Bu güçlü kadınlar belki bir süre sonra hayatlarına muktedir olabiliyorlar ama yitik yılları ve geçmişleri kalplerinde derin acılar bırakıyor. Akıllı ve mantıklı olan bu kadınlar, yine duygularına yenik düşüp, zaafiyetlerinin ağır yükü ile yol alamadıkları belki de hayatın öğretisi olarak teselli bulacakları yıllar yaşıyorlar.
Peki ne yapmalıyız? Çok zeki, çok başarılı, çok eğitimli, çok kültürlü bile olsak biz kadınlar duygularımıza ve güçlü hislerimize hangi yaşta olursak olalım yeniliyorsak, toplumda yalnız biz değil, erkeklerimiz de bizim kadar önemli bunu bir daha görüyoruz. Hangi güçlü duygu bize yanılgılar yaşatıyorsa o yanımızı onarmalıyız. Sevdiklerimiz, sevenimiz, sevmeyi göze aldıklarımızla aynı duyguda ve aynı yolda yürüyor olmanın huzurunu yaşamak dileğiyle...
Tarık Tufan .. Bazı kitapları okurken hikayeye kaptırırsınız kendinizi.. Anlatılan bütün duyguları hücrelerinize kadar hissedersiniz.. Son iki sayfaya kadar hissettiklerinizi tamamıyla unutun.. Kitabı bitirip, kapağını kapatıp, gözlerinizi yumduktan
