Tutku nedir? Kişinin var oluşudur, şüphesiz... Tutkuda, beden ve ruh ifade arayışındadır.. O tutku ne kadar yoğun hissedilirse ve ne kadar dışa vurulursa, yokluğunda yaşam da o kadar katlanılmaz bir hal alır. Bu bize tutkuyu yitirdiğimiz ya da görmezden geldiğimiz taktirde kısmen öleceğimizi ve kısa süre sonra, ne olursa olsun, büsbütün yok olacağımızı hatırlatır.
Sayfa 1 - John Boorman-Yönetmez
Atamızın Çanakkale savaşında ölen Anzak askerlerinin annelerine hitaben yazdığı mektup
"Uzak memleketin toprakları üstünde kanlarını döken kahramanlar; burada dost bir vatanın toprağındasınız. Huzur ve sükun içinde uyuyunuz. Sizler Mehmetçiklerle yan yana, koyun koyunasınız. Uzak diyarlardan evlatlarını harbe gönderen analar; göz yaşlarınızı dindiriniz, evlatlarınız bağrımızdadır. Huzur içindedirler ve huzur içinde rahat rahat uyuyacaklardır. Bu toprakta canlarını verdikten sonra artık bizim evlatlarımız olmuşlardır."
Mustafa Kemal ATATÜRK 1934
Avustralyalı bir anne de Mustafa Kemal`in mektubuna karşılık bir mektup yazmıştır:
“Gelibolu topraklarında yitirdiğimiz evlatlarımızın acısını âlicenap sözleriniz hafifletti, gözyaşlarımız dindi. Bir anne olarak bana bir güzel teselli verdi. Yavrularımızın sonsuz uykularında huzur içinde dinlendiklerinden hiç şüphemiz kalmadı. Majesteleri kabul buyururlarsa, bizler de size “Ata” demek istiyoruz. Çünkü yavrularımızın mezarları başında söylediğiniz sözler,ancak bir öz babanın sözleri gibi yüce. Evlatlarımızı bir baba gibi kucaklayan Büyük Ata`ya bütün anneler adına sevgi,şükran,saygıyla.”
"Daha çocukluğumuzda geliştirmiştik özlem duygusunu: Bir yıl önce eskittiğimiz ayakkabılarımızı, koşarken düşürüp yitirdiğimiz balık biçimindeki çakılarımızı, kırmızı derili yemenilerimizi özlerdik. Çünkü sık sık edinebilme olanağımız yoktu onları."
“Bizim avludan mı kalkacak cenazem?
Nasıl indireceksiniz beni üçüncü
kattan?
Asansöre sığmaz tabut,
Merdivenler daracık”
Nazım Hikmet neznin de yitirdiğimiz tüm değerlerin anılarına saygı ile
Haziran'ın yükü ağır olur..
1. Orhan Kemal – 2 Haziran 1970
2. Ahmed Arif – 2 Haziran 1991
3. Nazım Hikmet – 3 Haziran 1963
4. Ahmet Haşim – 4 Haziran 1933
5. Cahit Zarifoğlu – 7 Haziran 1987
6. Cemil Meriç – 13 Haziran 1987
7. Peyami Safa – 15 Haziran 1961
8. Hasan İzzettin Dinamo – 20 Haziran 1989
9. Ahmet Muhip Dıranas – 27 Haziran 1980
“Ne çok istek. Ne çok özlem. Ve ne çok acı, yüzeye ne kadar yakın, yalnızca birkaç dakika derinde. Yazgı acısı. Varoluş acısı. Hep orada olan, yaşam zarının hemen altında sürekli uğuldayan acı. Ulaşılması böylesine kolay olan acı. Pek çok şey basit bir grup alıştırması, birkaç dakikalık derin düşünce, bir sanat yapıtı, bir vaaz, kişisel bir kriz, bir kayıp bize en derindeki isteklerimizin hiçbir zaman gerçekleşemeyeceğini anımsatır: Genç kalmak, yaşlanmayı durdurmak, yitirdiğimiz insanların dönmesi, ebedi aşkı bulmak, himaye edilmek, anlam ve önem kazanmak, ölümsüzlüğe kavuşmak.”
"Bizim milletimiz, milliyetinden uzaklaşmasının çok acı cezalarını gördü. Osmanlı devleti içinde yaşayan çeşitli milletler milliyetlerine sarılarak kendilerini kurtardılar… Kuvvetimizi yitirdiğimiz anda bizi aşağıladılar, anladık ki kabahatimiz kendimizi unutmamız imiş!”
Mustafa Kemal Atatürk
Ne de güzel söylenmis..
"Deneyim dediğimiz şey, yitirdiğimiz masumiyetimizdir"
Çok sevdiğimiz birini yitirdiğimiz zaman duyduğumuz derin acının biricik avuntusu, en iyisinin bu olduğunu umut etmek belki de.
-Ey acı! ey acı! Zaman yaşamı yiyor,
Yüreğimizi kemiren karanlık Düşman
Yitirdiğimiz kanla semirip güçleniyor!
