Yaşamın tüm kavgaları bize bir şey öğretir, yitirdiklerimiz bile.
Yitirdiklerimiz için bir yer buluruz mutlaka.
“Yitirdiklerimiz için bütün bir yıl yas tutsak yine azdır.”
ama insan en kötü kabusları uyanıkken görüyormuş
"Azaltarak bıraktığımız masumiyetimizdi bayım; bir tilki uykusunda sevmelerimiz bu yüzden. Farkında mısın? bilmem ama dirhem dirhem azalıyoruz. Yitirdiklerimiz yüzünden artık biz evrenin kanserli hücreleriyiz.
O kadar çok hata yaptım ki bu hayatta, o kadar çok yanlış yollara girdim ve o kadar yanlış kararlar verdim ki... Şimdi hepsini düşününce belki de kusurlu olan ben değildim. Bu dünyada her şey birbiriyle ahenk içinde derler ya.. belli ki ben bulamadım yerimi. Bu yüzden bu kadar çok öfkelendim, gözümü kan bürüdü ve de yaptığım hatalar gittikçe büyüdü. Sonra öyle bir gün geldi ki, hatalarım sığmaz oldu hafızama. Belki de işte o yüzden unutmaya başladım ama şimdi tek tek geri dönüyor ve olduğu gibi üstüme yürüyor bütün hatıralar. Uyandım artık, biliyorum, açıldı gözlerim. Ama insan en kötü kabusları uyanıkken görüyormuş. Nerden bilirdim...
Sen şimdi kendini çözdün de hayata mı atarlanıyorsun? Sevmeyi öğrendin de sevilmeyi mi bekliyorsun? Herkesi anladın ve anlaşılmadığına mı kızıyorsun? Kendini yendin de sıra dünyaya geldi ha! Ağlak ******. Sen hiçbir şey hak etmiyorsun.
Zaman aman bilmez bir safsata, insan zaman bilmez bir soytarı..."
Haluk Bilginer