BİLİYORUM, çoğu zaman her şeyin seni bitirip tükettiğini, çok yorulduğunu artık devam edecek gücü göremediğini… Bunun gibi birçoğunu biliyorum. Çünkü sadece sen değilsin böyle düşünen. İnsanız; hep böyleyiz içimizden. Dışımızdan gülerken kalbimizden özleriz, ağlarız belki.
Bir kelimenin dudaklardan telaffuzu gelip içine oturur tüm gün. Artık
İstanbul Sözleşmesi ile alakalı son kez derli toplu bir şeyler yazacağım. Burada muhatap olduğum ufak muhafazakar kitlede dahi türlü tereddütler görüyorum. Farkında olmanın yüklediği sorumlulukla bu tereddütleri gidermek için, son kez.
İstanbul Sözleşmesi, üst başlığı kadına şiddet olan, taraf ülkeler üzerinde pek çok yükümlülük doğuran
Aphantasia Nedir?
Kendinize “Acaba benim beynim, diğer insanların beyninden farklı çalışıyor olabilir mi?” diye sorduğunuz oldu mu? Eğer sorduysanız bu sorunun kendisinin de garip olduğunu kabul etmeli ve bu yazının sizin için yazıldığını bilmelisiniz.
Şu satırları okuduğunuzda gözünüzün önünde ne canlanıyor?
“Gülbahar orta boylu, dolgundu.
. . .
ŞİİR-MİİR
K/aralamalar
(Not: Mükerrer kayıtlar, sâir hata ve düzenlemeler bir ara yapılacaktır inşallah, diyelim... Bu hususta okurlardan özür dileriz...)