Bugün en çok sevdiğim bir yazarın doğum günü.
Ve iyi ki doğmuş diyorum.
Çünkü, o hepimizin içimizdeki bir şeylerin tek kurtarıcısıydı.
Ne desem az.
Ama iyi ki doğmuşsun edebiyat adamı...
Kendisini şu alıntılarıyla anmak istiyorum.
İlk evladım Köksal 1969 yılında
ikinci evladım Serdar 1971
üçüncü yavrum Hakan 1973
dördüncü oğlum da 1975 yılında dünyaya merhaba demişti.
13 Kasım Cumartesi 1976 gününden bir gün evvel Serdar'ın dişi çok ağrıyordu. Sabaha kadar ağlamış hiç yatmamıştı. En küçük oğlumu abisine (Köksal) bırakarak Serdar'ı dişçiye götürmeye karar verdik. Serdar
Öyle hastalar var ki, babası ölmüş, annesi, en az yetmiş yaşında. Artık bırakın evladına bakmayı, kendine bile bakamayacak durumda.
Tek endişeleri bizden sonra ne olacak.
Evet maalesef çok acı bir gerçek.
Bir tanıdığım anne yetmiş üç yaşında, iki evladı da hasta. Biri kız, biri erkek. Anne şeker ve tansiyon hastası. Tek üzüntüsü; "ben
Ümit Yaşar Oğuzcan
Hani o iki kişilik dünyalar bizimdi
Hani sen iyiydin
Halden anlardın
Hani sen git demiyecektin bana
Ve ben herşeye rağmen gelecektim
İçimde bir umut
Ellerimde olgun meyvalar
Dünya nimetleri
HER ŞEY KADER AMMA
Ayrılık dağ gibi durur karşımda
Her şey kader amma yürek Göynüyor
Sancılar içimde hüzün dışımda
Her şey kader amma canım yanıyor
Zemheride benim ateştir içim
Yıllar geçer, hayatımıza ne çok insan girer. Ama dost ama sevgili; ama yoldaş ama öylesine biri... Netice? Bazen biriktirilen pek güzel hatıralar, bazen koca bir hiç. Didem Madak, "Bir yığın insan tanıdım, ama hep yalnızdım." derken bu feci hiçliği anlatır. Bu yüzden biriktirin sevgili okur. Dünya dediğin "bu kadar işte." Var