“Aşk manipülatif olamaz, gerçek şefkate dayanmalıdır."
Nobel ödüllü 
Mo Yan, dokuz çocuklu bir ailenin başından geçenlerle Çin ' in Japonlar tarafından işgalini, İç Savaşları, Kültür Devrimini, Toprak reformlarını, Komünist düzene geçilmesini , kapitalizmin ve batı kültürünün topluma yavaş yavaş sızmasını, toplumun yozlaşmasını, kıtlık dönemlerini, kadının bütün bu süregelen zaman içinde hep değersiz görülmesini, dinmeyen acılarını işlemiş.
Bin sayfalık kitapta satır satır, acı işlenmiş. Çocuklar değişime ayak uydururken, Shangguan Lu ' senin yerine sabır taşı olsaydı çatlardı. Kızlar aklına eseni yapıp çocuklarını senin kucağına bırakıp bırakıp gittiler. Gün yüzü görmedin be kadın. Hele değirmende çalışmak zorunda kaldığın dönem yok mu? Offff, offfff...
Kitabın sonunda önemli karakterlerle ilgili bölümler var. Böylece karanlıkta her hangi bir yan kalmamış oluyor. Kızlar birer birer kendi seçtikleri yollarda, kendi sonlarını hazırlıyorlar. Bütün kitabın anlatıcısı Jintong'u dayak delisi yapmak geliyor insanın içinden. Bir yandan da onun basiretsizliği, ailesindeki kadınların gücünü daha da vurgulamak için iyi bir arka plan.
