Birisi şöyle bir şey anlatmıştı" dedi kısa bir süre sonra Yuriko Zen. "Şafak doğmadan önceki ormanın girişinde tek başına duruyorsun. Etraf kapkaranlık. Neden orada olduğunu kendin de bilmiyorsun. Yine de dosdoğru yürüyüp ormanın içine giriyorsun. Birazdan karşına küçük bir ev çıkıyor. Kapısını açıyorsun. Bir de bakıyorsun ki içeride on çocuk uyuyor.
On çocuk, mışıl mışıl uyuyor. Orada ne neşe var ne de sevinç. Üzüntü ve acı denilen şey de yok. Hiçbir şey yok, çünkü çocuklar uyuyor. Sen o on çocuğu uyandırmak ile olduğu gibi bırakmaktan birini seçebilirsin.
Eğer hepsini uyandırırsan, içlerinden dokuzu onları uyandırdığın için sevinecek. Teşekkürler, beni uyandırdığın için teşekkür ederim. Sana yürekten minnettarım, diyecek her biri. Ama kalan biri, öyle demeyecek. O çocuk uyandığı andan ölene dek ölümden daha beter acılar çekeceğinin bilincinde olacak çünkü. O acılar içinde ölene dek yaşamaya devam edeceğini bilecek. Bunun hangi çocuk olduğunu bilemeyeceksin. Ama o on çocuk içinden birinin mutlaka öyle yaşayacağını bileceksin.
Çocuk doğurmak, bunu bilerek, çocukları uyandırmak demek. Çocukları doğuran kişi, bunu yapan kişidir.
Bu dünya üzerinde memeleri benden daha iyi anlayan,benden daha fazla seven ve onların nasıl korunması gerektiğini benden daha iyi bilen kimse yok...
Sayfa 338Kitabı okudu
Kadın olmak ölümcül.
Doğmalar, büyümeler, danteller, pembeler, uçuşan kaçışan binbir görüntü ve oyuncak bebekler, oyuncak evler, oyuncak çay takımları, yemek odaları, yatak odaları ve oyuncaktan bir gelecek kurgusu, gelecek, gelecek, korkunç ve karanlık, korkunç ve zift gibi, çamur gibi yapış yapış ve içine çeken, sürekli sürekli, petrolden bir
Kutsal ve seks yüklü yaklaşımlar, meme üzerinde gerçekleştirilen iki farklı mücadeleyi temsil ediyor. Emzirme ve zevk verme özellikleri, kadınların kaderini şekillendiren ve birbiriyle rekabet halinde olan olgular. Musevi-Hristiyan döneminin başlangıcından itibaren gerek kilise üyeleri, gerekse din adamları dışındaki kesimi temsil eden erkekler -burada, çocuklardan söz etmeye gerek yok- memeyi kendi mülkiyetleri altında olan ve kadınların rızası olup olmamasına bakılmaksızın yönetilebilecek bir nesne olarak değerlendirdiler.
XVII. yüzyıl Hollanda Cumhuriyeti’nde söz konusu bu mücadeleye yeni bir güç boyutu daha eklenecekti: Vatandaşlık sorumluluğu. Çocuğunu emziren anne, gerek evi gerekse tüm toplum için sorumluluklarını yerine getiren kişiydi. Bir yüzyıl sonra annelikle ilişkilendirilen meme, Fransız Devrimi’nin temel hareket noktası oldu. Rousseau’yu izleyerek Fransız halkının büyük çoğunluğu, çocukların sütannelere gönderilmesi şeklindeki yaygın uygulamanın aksine, annelerin kendi çocuklarını emzirmesinin genel bir sosyal reform sağlayacağına inandırıldılar. Bireysel olarak bir kadının kendi çocuğunu emzirmesi ve ulusun vatandaşlarını beslemesi şeklindeki kolektif sorumluluk iç içeydi. Bu ideal, Cumhuriyet’i çıplak memeleriyle resmedilen bir kadın olarak canlandıran sayısız resimde dile getirildi. Böylece memeler mutlak yönetimden temsili demokrasiye geçişte “demokratikleştirildi”.
Rızık, iktidar ve ihtiyar ile makûsen mütenasibdir. Meselâ: Daha dünyaya gelmeden evvel bir yavru, rahm-ı maderde ihtiyar ve iktidardan bütün bütün mahrum olduğu bir zamanda, ağzını kımıldatacak kadar muhtaç olmayacak bir surette rızkı veriliyor. Sonra dünyaya geldiği vakit, iktidar ve ihtiyar yok, fakat bir derece istidadı ve bilkuvve bir hissi olduğundan, yalnız ağzını yapıştırmak kadar bir harekete ihtiyaç ile en mükemmel ve en mugaddi ve hazmı en kolay ve en latif bir surette ve en acib bir fıtratta, memeler musluğundan ağzına veriliyor.
