Kalmadı Vakit /Kaptan
Fırtınalı deniz, yağmur gökyüzü
Kalanlar dost sandı, her sahte yüzü
Duydu da aldandı, yalandan sözü
Gerçekler sahteye tutsaktı, kaptan
Yudumla çayını, kalmadı vakit
Topla saatleri, bavulunla git
Zamanı, sessizlik içinde erit
Ruhunda gel-gitler tutsaktı, kaptan
Vedalar mı? Zordur, aldırma buna
Kır artık dümeni, yokluk yoluna
Varmaya az kaldı, sabrın sonuna
Limanlar kalmaya tutsaktı, kaptan
Belli olmaz sonu bu hikayenin
Belki bir yön çizer, nasır ellerin
Rüzgara sarılmış, bak yelkenlerin
Hesaplar, kitaplar tutsaktı, kaptan
06.05.2020
Sayfa 128 - cinius yayınlarıKitabı okudu
Sadece tiksiniyordum: insandan, tabiattan, eşyadan! (Okumadan ölmeyin)
"Ne içindeyim zamanın,
Ne de büsbütün dışında;
Yekpare, geniş bir ânın
Parçalanmaz akışında."
Gururla söyleyebilirim: "Bu dünyadan bir 
Ahmet Hamdi Tanpınar geçti ve ben onu okuma şerefine nail oldum." Bazı yazarlar vardır, geç tanırsın. Bazıları da vardır ki, geç tanımanın daha kötüsü: yanlış tanımak...
Geçtiğimiz yıllarda çok sevdiğim,
Yokluk
Seni, anlatabilsem seni...
Yokluğun, Cehennemin öbür adıdır
Üşüyorum, kapama gözlerini...
Sayfa 91 - Metis Yayınları - Hasretinden Prangalar EskittimKitabı okudu
Özlem budur işte :
bomboş bir varlık ve dopdolu bir yokluk...
Sayfa 63 - Metis yayınlarıKitabı okudu
• Sormuşlar gün görmüş birine,
• Bu hayattaki en büyük yokluk nedir..? diye,
• Acı bir tebessümle cevaplamış,
• Varlığına alıştığın bir insanın yokluğudur.."
Sormuşlar şaire
"Bu hayattaki en büyük yokluk nedir?" diye.
Şair acı bir tebessümle cevaplamış;
"Varlığına alıştığın bir insanın yokluğudur."
Onları yokluk içinde kıvrandırarak bana bir kurtarıcı gözüyle bakmalarını sağlamak istemiştim!
Oğuz Atay, beyninde oluşan bir tümör yüzünden, 13 Aralık 1977 tarihinde hayatını kaybetti. Oğuz Atay'ın Tutunamayanlar romanında, kendi kendine ve topluma yabancılaşmış olan roman kahramanı Selim, intihar ederek yaşamına son verir. Oğuz Atay'dan izler bulduğum bu roman kahramanı intihar mektubunda şöyle yazar: "Belki ben tanıdığın
Bıraktım
Mülkü Süleyman’a, aşkı Mecnun’a
Dervişliği Yunuslara bıraktım
Dolanıp durdum da, bir hiç uğruna
Kazanmayı ahilere bıraktım
Uzattım elimi, tutar mı diye?
Terk edince bir aşk, biter mi diye?
Sonsuza dek böyle, sürer mi diye?
Yokluk denileni, “var”a bıraktım
Dünya, sana telaş etmem bir daha
Bu konu da değmez, türlü izaha
Aldanıp durup da, türlü günaha
Girmemeyi nasuhlara bıraktım
Bir olan Allah' tır, bir O, bilirim
Varlığında hiçlik olur, eririm
Kâh düşerek, kâh kalkarak yürürüm
Enel Hakk’ı, Mansurlara bıraktım
Giderim, gitmeler varır mı diye?
Öteler ötesi, kalır mı diye?
Sonsuzluk kefenim olur mu diye?
Yaşamayı, belkilere bıraktım!
25.03.2018
Sayfa 20 - kutlu yayıneviKitabı okudu
157 syf.
10/10 puan verdi
" On beş günlük ömrü on beş seneye sığdıramazsın da, on beş senelik ömrü on beş günde yaşayıverirsin!"
Sabahattin Ali
Okumadım yaşadım.
O kısacık ömrüne birbirinden güzel hikayeleri nasıl sığdırdın ? Ah ne yaptın gözlerimde okyanuslar.
Köylüyü, yokluğu, devletin ne derece etkin olduğunu ne güzel dile getirmişsin..
Bu benim kitabı ikinci
Dostoyevski: Hayatı , eserlerine dahil:
"Dostoyevski'nin okurla olan ilişkisi ne dostane ne de huzurludur, bilakis, tehlikeli, zalim, şehvetli içgüdülerle dolu bir uyumsuzluktur." diyordu, 
Üç Büyük Usta 'da Zweig.
Benim de Dostoyevski ile olan ilişkim pek huzurlu olmadığından Suç ve Ceza'yı yeniden okuduğum şu günlerde
