Yoksa dünyanın döndüğü ve beklediği ben miyim?
Hani bazı anlar vardır, bilirsin, birdenbire korkunç bir sessizlik bastırır, bir müzisyen çalmayı yarıda keser sözgelimi ya da devrilen bir ağaç yere çarpmak üzeredir. İşte, şimdi öyle bir an. Dünya soluğunu tutmuş beklemekte... Belki o da gözlerini açmış, bakmış ve dehşet içinde donakalmıştır, bir uçuruma ya da aynaya bakmışçasına... İşte biz bu korkunç suskunluktan çıkıp geldik ve bu suskunluğa geri döneceğiz. Zaman her şeyi ve herkesi susturacak. Bu sessizlik sandığımız, ölülerin nabız atışları. Avuç avuç sözlük atıyorum sessizliğe, her biri bir yol, bir ağıt, bir ayna, parmaklarım yakalıyor harfleri, ışığı ve gölgeyi biçimlendiriyor. Sözcükler, çırılçıplak ve çamur içinde durmuş, bakıyorlar bana, ölülerimin gözleri gibi. Yoksa dünyanın döndüğü ve beklediği ben miyim?
Sayfa 66
