Bir dakika daha. Italo Calvino'nun "Bir Kış Gecesi Eğer Bir Yolcu"sunu bitirmek üzereyim.
Öykülerin belirli bir başı ve sonu yoktur aslında. Okuduklarımızın veya yazdıklarımızın yaptığı, bir yerden bir yere kadar götürmektir bizi. Öncesinde veya sonrasında nelerin olduğunu bilemeyiz. İşte tam da bu yüzden her şey açıklıkla bize veril(e)mediğinden bizim de zihnimizi meşgul etmeye fırsatımız olur. Ufkunu genişlettikçe genişletir ve kendi alternatiflerini dilediğince korumana yardımcı olur sana her şeyi vermemiş olan her şey.
Bir yandan belirsizlikleri sevmesek de her şeyi belirli olan her şey de bize fazlasıyla pasif hissettirebilmekte. Belirli sonlar bir yerden sonra artık bayıcı gelmekte ve aslında öyküden öyküye atlamak da bizi hızla farklı alemlere dalıp çıkarken daha diri olmaya sevk etmekte.
Yolcu, çıkacağın bu yol(culuk) hayli meşakkatli olsa da sana birbirinden farklı öykülerden tattıracak. Öyle ki bazen tadı damağında kalacak devamı için, devamının olmadığı için hayıflanacak ve hatta belki devamını kendin oluşturma görevine soyunacaksın. Durma, sen de katıl bu serüvene kendi yaratıcılığınla ve hiç korkmadan yüklen (istersen) yazınsal faaliyette bulunmanın yükünü omuzlarına.
Ama, her şeyden önce bir rahatla. Toparlan. Zihnindeki bütün düşünceleri kov gitsin. İzin ver okudukça zihninde belirecek düşüncelere ve onların da eşliğinde yolculuğunu sürdürmeye. Başka diyarlara, uzaklara, yakınlara.. Kendinden ve/veya kendine açılan yollara...
