"Mektup da yazan kişinin ruhunu yansıtan bir ayna gibiydi" ne müthiş bir tanımlama olmuş. Ece Temelkuran bir romanında şöyle diyordu; "Ah Filipina! Sana mektup yazmak ruhuma gövdemden başka bir ev kurmaya yarıyor!" Nasıl sevmiştim bu tanımı. Aradan yıllar geçti, zihnime kazınan bu cümleyi sık sık hatırlarım. Sizin cümleniz de böyle olacak sanırım. Öyle sevdim.
Ne çok dert yanıyorum bir bilseniz, şu mektup konusunda. Niçin artık kimseler izin vermiyor yollarına mektup konmasına? Anlayamıyorum bir türlü. Oysaki bundan daha güzel ifade edilemiyor duygular. "Artık hiç kimse birbirine gözlerinden öperim demiyor, yetiyor mu sahiden 'takip edip beğenmeler' demiştim mektup konusunda dert yandığım bir incelemede. Umalım ki mektuba gönül verenler çoğalsın.
Yorum yapabilmek için giriş yapmanız gerekmektedir.