Çok yetenekli olduğunuzu düşünüyorum. Böyle yazılar yazardım bir zamanlar. Sürekli kalem kağıt elimde dertlenir, derdimi kağıdın serinliğine bırakırdım. Sonra yokuşlar çıkardım. Yokuşlar inerdim. Uzun uzun caddeler sokaklar geçerdim. Bazı yerlerde korkar, bazı yerlerde heyecanlanır, gördüğüm dükkanların tanıdık hislerine tebessüm ederdim. İki tane börek satan yer vardı. Şimdilerde meçhulde bir arkadaşımla orada sıcak börekler yer yine yürürdük. Bütün yollar şiir gibi konuşmalarla geçerdi. Köşe başına gelir, saatlerce de orada muhabbet ederdik. Sonra eve gelir, Türk kahvemi şekersiz yapar, acı acı içerken kalemi elime alırdım. Şimdi ne o kalemler var. Ne o ev var. Ne o kağıtlar var ne de bende o iç. Artık Türk Kahvesi de içmiyorum üstelik. Uğurladım. Kaç defter eskittim yazmakla bilmem. Ama artık yazmaya pek mecalim yok bunu biliyorum. Böyle yazılar beni alıyor o yıllara götürüyor. Kalemi tutmaya cesaretim ve isteğim olan yıllara.. Çok kıymetli bu yazılarınız. Devamının gelmesi dileğiyle...
Bu güzel içten yorumunuz için en içimden bir teşekkür etmekle başlayayım öyleyse, anılarınızı paylaştığınız için de ayrıca. Çok çok çok teşekkür ederim. Benim gibi düşünen çok akranım yoktu çevremde büyürken, yüzeysel sohbetlerden ileri gidemedim hiç, öyle başladım yazmaya. Derdini suya anlat gibi bir şeydi. Hiç günlük tutmadım, yazım da berbattır üstelik, hep gıpta ederim yazısı güzel olan insanlara. Bir de gerçekten berbat derecede utangaç bir insanım ve kendimi yalnızca yazıyla doğru ifade edebiliyorum. Ne kadar saklanıyorsam yüz yüze o kadar açık oluyorum kelimelere dokunurken. Eğer bir parça sizi o yıllara götürebildiysem bu gece benim için elinize yeniden alır mısınız kalemi? Belki o da özlemiştir kağıda içinizden geçenleri dökmeyi. :)
Tam bir edebiyat cennetinde geçti lise yıllarım. Yarışmalar bizden sorulurdu. Ödülsüz döndüğümüz olmadı hiç. Üstelik arkadaşlarım da hep kitap okuyan insanlardan oldu. Evet herkesin kıskanacağı o "lüküs" hayat benimdi. Ama günler haftaları kovalarken, insan "değişirken" değişti çok şeyler. Şimdi bizde o yüreği mürekkep edecek kalemler yok Sevgili Tuğba... Günlük değil ama içlik tutun. Ben öyle yaparım senede birkaç kere. Şimdilerde işimi kolaylaştıran ajandalar var. "Bugün anneanneme gittim." Ya da "Ctesi İrem ile buluşacağız." bu kadar yüzeysel cümlelerim... Bir tek inceleme yapmak heyecanlandırıyor beni. Kalemi diğer türlü elime almak için hâlâ biraz zaman gerek. Hem ben de sizi okurum işte fena mı olur? Zamanla cesaret gelir belki... :) Gerçi geçenlerde bir ufak Köpek Kahrı kaleme almıştım. O kadar işte.. Dahası içimden gelmiyor. Siz gelecek vaadetmiyorsunuz. Vaadin kendisisiniz. O yüzden devam edin.. Ben de size çok teşekkür ederim. Çok da nazik bir insansınız..
Kübra Hocam, öyle iyi biliyordum ki bu yazıları gördüğünüzde beğeneceğinizi, kıymetini bileceğinizi. Yorumunuz beni hiç şaşırtmadı. :) Her insanın frekansının farklı olduğunu düşünürüm. Farklı frekanslarda salınırız evrende. Bazı insanların frekansı deniz sesine oldukça yakın. Sizinki de öyle ve bu minvalde titreşenleri de hemencecik buluyor, öyle de güzel sarılıyorsunuz ki gerçekten hayranım bu yönünüze. Öyle samimi, öyle sıcaksınız çünkü. Tuğba kardeşimizin samimiyeti de sizinkini andırıyor. Ben çok sevdim yazılarını. Umuyorum devamı çokça gelecek ve umuyorum ki siz de onu kırmayıp bizler için kaleminizden deniz kokulu satırlar dizeceksiniz kalbimizin pencere kenarlarına. Saygılar, sevgiler :)
Okul yıllarınızda arkadaşlarınızdan biri olmak isterdim, kafası farklı çalıştığı için dışlanan bir çocuk olmak yerine. Öyle güzel yorumlar okuyorum ki pamukların üstündeyim sanki, yüzümde kocaman bir gülümsemeyle hem de! Paylaşacağım daha da ama en çok siz de yazın diye. Sonu gelmeyen "yeteneklisin" sözleri vardı benim okul yıllarımda, hevesle yazdığım ama hiç bir yere gönderilmeyen, sorduğumda "unuttum" denilen. Böyle güzel sözler okuyunca çok daha yetenekli hissediyorum kendimi o günlere nazaran, çok daha başarabilir gibi. Beni bu kadar güzel cümleler kurmaya değer gördüğünüz için de çok çok teşekkür ederim. Çok mutlu ettiniz beni. :)
Size zaten ne desem bilemiyorum, kimse fark etmemişken gelip buldunuz beni. Sanırım hayatımda bana uzanan en güzel ve en içten eldi. Dilerim aldığım bu iltifatları ömrümün sonuna kadar hak ederek yaşayabilirim. :)
"Bir hayat
Mahcup ve duru.
Tanrım
Gülleri ve sessiz harfleri koru."
Bu dizeleri çok severim. İbrahim Tenekeci'ye ait. Elim kalem tuttuğu yıllarda, yıldızları hâlâ görebildiğimiz bir ağustos gecesi, bahçede ağustos böceklerinin fonu eşliğinde ezberlemiştim. Size armağan ediyorum. :) Sevgili Meltem yorumunu okuduğumda neredeyse Feride gibi gülecektim, yanaklarım al al. Çıkılacak ağaç olsa çıkıp dallarıyla utanmış ve mutlu yanaklarımı saklayacaktım. Halbuki yorgan var cancağızım... :) Öyle mahcup ve mutluyum ben de...
Sevgili Tuğba, hayat bazen kabalık bazense tenhadır. Issızlığını kaliteli kalabalıklara bırakacağın günler de gelir inşallah. Yüzündeki mutluluğu düşündüm de eminim üçümüzün de yüzü aynı renk: Şeker pembesi! Bu güzel cümlelerle ikiniz de geceme konuk oldunuz, ne güzel oldunuz... Iyi geceler, tatlı rüyalar..
Şimdi biraz da ıslak yanaklar. Sanırım kendi kaliteli kalabalığımı buldum, en azından öyle umut ediyorum. İyi ki geldiniz, iyi ki parmaklarınızı yordunuz benim için, tebessümüm oldunuz gecenin bu saatinde. İyi geceler. :)
Ona hiç şüphen olmasın sevgili Tuğba, yeter ki kalemi bırakma elinden. Elbette sonuna kadar hak edeceksin her zaman :)
"Bir hayat
Mahcup ve duru.
Tanrım
Gülleri ve sessiz harfleri koru."
Ezberlemiş miyim? Aklımın ve kalbimin denizi en güzel gören penceresinin pervazına kazıdım bu satırları. Sizden yenisi geldikçe renklenecek de orası, inanıyorum. :)
Dünya bu samimiyet ve sıcaklık ile dönüyor. En renkli ve sıcacık rüyalar dilerim! Keyifli bir uyku olacak benim için de, teşekkürler. :)
Bende ikinize birden teşekkür ediyorum yeniyim buralarda ama Kübra hanımı keşfetmem çok sürmedi artık hem iletileri okuyorum hemde Kübra hınımın yorumlarını gördükçe.
You need to log in to be able to comment.