Seninde dediğin gibi, Ahmet Hamdi Tanpınar eşyalara ruh üfler. Ona göre, her şey canlı birer varlık gibidir, yaşamın izlerini taşırlar, hafızaları vardır. Bu felsefesini de eserlerinde doruk noktasına taşımıştır.
Güzel olmuş, özellikle giriş kısmı yazarın okur üzerindeki etkisini çok güzel aktarıyor.
Bu arada hala iddialıyım, Abdullah Efendinin rüyası hikayesi bence Türk edebiyatının en iyi hikayesidir, kitapta en iyi hikaye kitabı.
Teşekkürler değerli dostum. Senin de detaylı yorumlarını merak ediyorum :)
"Huzur" u okuduğum zamanı hatırlıyorum, daha henüz acemi bir okurdum. Kitap o kadar ağır gelmişti ki bitirdikten sonra abartısız 6 ay elime kitap alamamıştım.
Sanırım okuma, edebi değerin farkına varmam, tecrübeyle ve okunan üzerine bolca düşünme ile doğrudan alakalı.
Kaliteli kitaplarında bir ruhu var. O ruha erebilmek için, birçok katmanı aşmanız gerekiyor. Okur ise bu katmanlarda zorlandıkça suçu yazarda buluyor. Şahsen beni yeni yeni görmeye başlıyorum Tanpınar'ın değerini. Kimbilir daha göremediğim neler var derinlerde.
Huzur'da ben de zorlanmıştım baya. Kolay bir eser olmamasının yanında, okumak için uygun bir dönem de değildi benim için. Kafamdaki büyük bir listeyi bitirdikten sonra onu da tekrar okurum mutlaka. Ama Tanpınar' ın çok yönlü bir tarzı var işte. Yazarına bakmadan okumuş olsam, Saatleri Ayarlama Enstitüsü ile Huzur'un aynı kalemden çıktığını tahmin etmek çok zor olurdu.
Ben daha Saatleri Ayarlama Enstitüsü'nü okumadım ama okurum tekrar onları. "Mahrur Beste" 'de farklı bir yapıttı. O zamanlar "ne yapmış bu adam, canı sıkıldıkça yazmış," demiştik ama o kitabın durumu farklıymış :) Hikayeler çok iyiydi ama.
Yorum yapabilmek için giriş yapmanız gerekmektedir.