"O an sanırım Bilgin’in neler düşündüğünü anlamışsınızdır. " burada, a dedim, okura hitap eden 2. tekil şahıs, hatta çoğul şahıs var galiba dedim. Vay be, cesaret işi.
"Avazı çıktığı kadar bağırmak istemişti belki de.." Bu cümleyi okuyunca, ha, sadece girişte okuyucuya bir seslenme olmuş. Ta ki "Maviş'i benzetecekti bir türlü aklı almıyordu." buraya kadar anlatıcı objektif bir 3. şahıstı. Tahminlerle işi götürüyordu. Burada değişti sanki? Öyle mi acaba? "her şeyi herkesi unutmuştu." galiba öyle. Anlatıcı kararsız. Her şeyi bilme yeteneğini gösterdi ama kullanmıyor. Neden olmasın, olur elbette.
"Bilginin neler yasadığını anlatmak aslında işime gelmiyor" bu ne peki? Bu kim, yazar? Neden olmasın, olur elbet.
Anlatıcı öykünün bir kahramanı olmak için o kadar çırpınmış ki, keşke öyle yapsaydınız. O zaman öyküdeki karışıklığa bir anlam yükleyebilirdik. Hem tanrısal bir iş yüklemişsiniz hem güvenilmez bir kahraman gibi davranmış. Hem her şeyi biliyor hem bilmiyor gibi.
Bir öykü olarak zayıf buldum. Çok farklı bir üslup yaratmışsınız ama. Gerçekten ilham verici buldum. Eğer kaleminiz korkak davranmasaymış, daha agresif olsaymış, okuduğum öykülerden en değişik, en cesaretli üslup denemesiydi.
Kaleminize sağlık.
Üslup çok güzeldi. Bana ilham verdi. İlham dediğim, arakladım hemen :)))
:)) siz bir de o ilham a ikinci bölümlemle deva edin...
You need to log in to be able to comment.