Her 10 Kasım’da ama peygamberimiz… diye başlayan cümlelerle sizden muhakkak bir tane çıkıyor. Yazık…
Sevgide ölçülü olunmalı çünkü. Heykellere saygı duruşu, secde bile ettirildi, telaş etmekte haksız mıyım?
Telaş etmeyiniz, Atatürk de Cumhuriyet de biz Türklere zimmetli birer emanet. Takdir edersiniz ki, böylesi yüce emanetler karşısında ölçü tanınmaz! Şükür namazı bile haktır...
Öncelikle şunun ayırdına varın. Kimse Atatürk’ü tanrı veya peygamber olarak görmüyor. O yüzden kıyasınız mantık çerçevesinde bile değil. İsteyen istediğini istediği kadar sever, sevgisini de istediği şekilde gösterir. Bu aşırı muhafazakar insanlarda en doğrusu benim inandığım kibri var. Kendinizi Allah olarak görmeye başlamışsınız bile. Aman dikkat edin :)
De ki: Eğer babalarınız, oğullarınız, kardeşleriniz, eşleriniz, hısım ve akrabanız, ter dökerek kazandığınız mallar, kesada uğramasından endişe ettiğiniz ticaret, hoşunuza giden konaklar, size Allah’tan ve Resulünden ve O’nun yolunda cihad etmekten daha sevimli ve önemli ise... o hâlde Allah emrini gönderinceye kadar bekleyin! Allah öyle fâsıklar güruhunu hidâyet etmez, umduklarına eriştirmez.” (Tevbe, 9/24)
Hakikati söylemek de kibir oluyorsa bütün dindarlar yandık :)
Yorum yapabilmek için giriş yapmanız gerekmektedir.