Bu sözleri sarfeden ebeveynlerin ögrenilmis çaresizlik içinde olduğunu düşünüyorum. Hayatlarında bir yerde ezilmiş ve bunun çocukları yaşamamaları adına yersiz kaygı yaşıyorlar. Başarıyı maddi olarak ayakta durmakla es değer görüyorlar. Başarılı ama mutsuz bir çocuk oluşturduklarından habersizler. Çünkü çocukların kazandığı başarı ailelerin istedikleri başarırlardır.
Ben 17 y da hayata atılmış, sonrasında da ev tutmuş aile desteği olmayan yalnız kardeşiyle yaşamak durumunda kalmıştım.Kira,su,elektrik,ısınma,,,,,Bir sürü borç ....Kim ödeyecekti benden başka.Üstelik bunların içinde insanın yaşaması için gerekli ihtiyaçlar yok.Devlete ödeneceklerden bahsettim sadece.
Zordur yaşamak, destekleriniz yoksa,elinizden tutanınız yoksa.Aileleriniz sizin bu ihtiyaçlarınızı karşılamıyor mu? ! Neler vermezdim bu yaşta bile annemin olması için.Ama malesef gidenler geri gelmiyor.
Yorum yapabilmek için giriş yapmanız gerekmektedir.