Biraz yorgunum, kavgaları birikiyor insanın!
Her uzvundan ayrı ayrı taşıyor acısı zamanla!
Yaşımdan yorgun, yaşımdan telaşlıyım bugünlerde!
Kaç yaşındayım sahi saymadım, bilmiyorum!
Belki kırklarımdayım belki otuzlarımda!
Belki de doksan sene yuvarlandım bu dünyanın sırtında!
Hiç bilmiyorum! Hayat taviz vermediği hızı ve kavgasıyla akıp gidiyor!
Baharın rahiyasından akıp coşan çiçeklerle hatırlıyorum
Lise yıllarımızı!
Kimimize kış, kimimize bahar olup canıyla değen babalarımızı!
Bu memlekette insanlar belki de en çok baba sancısıyla inliyor,
En çok baba deyince aklımıza gelir çocukluğumuz!
Mazinin araladığı perdeden sızıyor eski günler!
Onlarla kavgalı onlarla sevdalı olduğumuz!
En çok baba yokluğunun hüsranıyla kazıyormuş zaman ayrılığın yarasını!
İnsan baba olunca anlıyormuş en çok babasını!
"En çok baba yokluğunun hüsraniyla kaziyormuş zaman ayriliğin yarasını.." 😔
Baba yokluğu... Kavurucu sıcak altında gölge, denizin fırtınalı zamanında liman, yakıtı tükenmek üzere olan uçağın pist, karnı çok acıkanın ekmek, susayanın su vs vs eksikliğinden beter. Ya dinimizin ahirette buluşma vaadi olmasa? İnsana kafayı yedirtir belki de... Ah şükür, buna da şükür... Kaybettiğimiz babalarımızın ruhuna birer fatiha-ı şerif yollayalım.
Amin, amin, amin.
Yorum yapabilmek için giriş yapmanız gerekmektedir.