"Veda" romanımdan(eğer bir gün tamamlamak kısmet olursa) alıntı. (E)
Susmuştu. Bir ömür konuşarak anlatamadı ya ona duygularını, susmaktı kararı. Hapsolduğu ruhunu saklamıştı onu duymayandan. Aşkının acısına sahip çıkacaktı artık. Ama doktorlar. Onu rahat bırakmayacaktı mı? Hiç mi yalnız kalamayacaktı acısıyla? Ay'ın parıltısı, yıldızların ışıkları arkadaşı olmuştu. Ama hani? O yoktu. Onun hayaliydi avunduğu, tutunduğu...
"Suskun! Konuş! Anlat!"
İrkildi. Ani bir sıçrama ve baygın bulundu odasında. Ya sonra?....