Hocam ama kendinizle çelişiyorsunuz :)
Yaşamak acı verir, ve insanın rastlantısal olarak var olmadığının bir nevi ispatı olan acı karşısında kendisini geri çekme refleksi, kendisini, dediğim gibi bizzat kendisi acı olan yaşam karşısında intihar suretinde göz önüne serer.
Dediğiniz gibi bu acı, neredeyse popülarite tarafından gözle görülmeyecek derecede aksedebilir.
Ve muhakkak "insanı zora sokan" bir durum vardır.
Sosyal etkenin mevcut olmadığı durumları içsel psikolojik mücadeleler olarak ele aldığınızı düşünerek şunu eklemek istiyorum ki insanın kendisiyle verdiği bu savaşa sebep olan şeylerde muhakkak dışsaldır.
Çevresinde bulunan kişilerden yahut bulunmayanlardan süregelebileceği gibi insanın "şizofreni" olarak tabir edildiği ses yahut kişilerin her insandaki mevcudiyeti yine durumu "tek" in ötesine taşımaktadır.
Yaşamak baştan sona zordur ve öteden bu yana güçtür,
Başkalarını cezalandırarak yücelmeye çalışan bir hayli gülünçtür.
Şunu biliniz ki cehennem ve cennet insan içredir.
Ki insan o mahkeme karşısında oldukça biçaredir.
...
Şair Nietzsche'nin adını kullanmış hoş bir şekilde, sempati duymadım ve hatta kıskanmadım değil.))
Osho'yu hiç sevmem ama Nietzsche'nin "Cennette çok sıkıcı insanlar olacak." sözünün ardından iyi gidecek bir sözünü eklemek istiyorum.
"Cennette iyi insanlar olacak diye bir şey yoktur,
İyi insanlar nereye giderse cennet orasıdır."
Ben kendi iyi'sini ve kendi kötü'sünü belirlemiş olan Niçe'nin olduğu bir mekana koşarak giderim, cehennemse de.
Çünkü insan yalnız kendine itaat etmelidir ve bütün dış etkenlere mutlak surette direnmelidir.
Yanlış hatırlamıyorsam Freud'un, hoş bir tespiti vardı,
"İnsanların dünyaya mutlu olmak için geldiği sanrısı, en eski yanılgılardandır."
Kafanızı şişirdim ama şiir ateist zamanlarımı hatırlattı,
Şimdiyse şu objektiften bakarım ancak;
"Ben tanrı olsaydım beni yaratmak gibi büyük işlere kalkışmazdım."
Vakitli eceller..
Bende.. ^^
You need to log in to be able to comment.