Yakın tarihimize bu kadar uzak olmamız ve tarihin mekanik bir şekilde sayılarla öğretilmesi sebebiyle, eserde savaşın psikolojik ve sosyolojik yönden ele alınmasını çok yerinde buldum. Çaresizliği, açlığı, ölümü iliklerime kadar hissettim. Hatta çaresizlik o kadar büyüktü ki ölüm bile gözüme hoş geldi. Mektuplarla her haber gelişinde ben de Tenzile’nin kapısında elim ayağım titreyerek okusun diye bekledim. Yaşananlar o kadar ağır ki ne söylense hafif kalır. Ve biz ne yaparsak yapalım atalarımıza hep borçlu kalırız.:(
Sayın Carmen ,ben eserin savaş gerisindeki sıradan masum halkın hayatını işlemesini biraz Cengiz Aytmatov "Toprak Ana" romanına benzettim.Toprak Ana eserinde sosyolojik ve psikolojik inceleme kurguyla okuyucu çok acıtmadan anlatılmış.Bu eserde ise Yazar çok acılı bir üslup kullanmayı tercih etmiştir.
Gunluk iaşe kaygısında olan insanların kapısına dayanan dünya savaşı derin acılara neden oluyor.Her savaş bir katliamdır. Cephedeki ölür kurtulur,geride kalanlar her gün ölür son nefesine kadar tekrar tekrar ölür.
Yaşanan dramlar elbetteki insanlığın yıkımına neden olan dramlardir.Belkide yazar dramı en acıklı kelimelerle anlatmayı mücadelenin ruhuna daha uygun olacağını düşündü. Bu anlatım tarzı cenaze başındaki en acıklı ağıtları bana hatırlatıyor. Duygu yönetimi zayıflıyor ve insanı derinden sarsıyor .Bu benim için zor bir anlatım tarzıdır.
Yazarın Musa karakteri üzerinde Tenzile ile ilgili hayaller kurması bana çok tutarlı gelmedi.Musa 5 6 yaşında bir zavallı çocuk Bi tarafta Tenzile ile aşka benzer duygular yaşaması bana çok ilginç geldi.
Savaşlar ,bireysel ve toplumsal ahlakın çöküşüne sebep olur,eser bu temayı da başarılı bir şekilde işlediğini düşünüyorum .
@Tncr12 Normalde dram tarzı okumayı ve izlemeyi pek tercih etmem, bağışıklığımın bu anlamda zayıflığı da eklenince eserin içinden hasarsız çıkmam pekte mümkün olmadı. Belki de yazarın amacı da duygusal anlamda sarsmaktı bilemiyorum, fakat bunca şeyi de acıtmadan anlamakta zor iş olsa gerek.
Musa ile ilgili kısmında da şöyle düşündüm, çocuk olmadan direk yetişkinliğe geçince duygusal olarakta bu hıza ayak uyduruluyor heralde. Fakat dediğiniz gibi yine de o yaşta bir çocuk için çok büyük hisler.
Ahlaki anlamda çöküş en fenası sanırım. Emine hanım da bunun iyi bir sembolü olmuş.
Söylenecek çok şeyin olması söyleşimizin de hararetli geçeceğinin göstergesidir diye düşünüyorum. Farklı pencereler açtığınız için de teşekkür ediyorum.
Yorum yapabilmek için giriş yapmanız gerekmektedir.