Cuma günü babama benzeyen bir adam gördüm. Daha doğrusu babamın beni terk ettiğindeki o yüzünü gördüm o adamda. Adama 80 dakika boyunca zorunlu katlandım. Hayır zoruma giden şey bu değildi. Zaten babama benzemesi ondan nefret etmem için birçok sebep oldu. Durduk yere nefret ettim. Adam gözlerimin içine bakamıyor ben adamdan nefret ettim. İsmini bilmiyorum, bir şey bilmiyorum. Psikoloji alanında sadece. Umrumda değil. Adamla muhatap olmak istemem sandım adamın benden ricada bulunduğu o an da ben yine babamı buldum. Babamı buldum o adamın sesinde. En son ne zaman babamın sesini duydum hatırlamıyorum. Babamın gençliğine benziyordu adam.
Simdi babam yok. Hiçbir zamanda olmamıştı. Ah gerçekten sorun değil. Umarım o adamla bu hafta da karşılaşırız ve onun yüzüne bakıp babamı görebilirim tekrar. Şey mi demeliyim yoksa? Babama benziyorsunuz neden gözlerime bakmıyorsunuz ki? Babam da bakmazdı belki de ondan.
Ben toplarım. Ben aile oluştururum. Sen gelme baba.
Yorum yapabilmek için giriş yapmanız gerekmektedir.