elbette içten içe biliriz ki onlar bizi değil, kendi kafalarında bize ilişkin oluşturdukları tasarımı yani kendilerini severler, biz de hayat boyu irkilir, kendimizi geri çekeriz.
âşık, kendi dürtülerine teslim olur ama bu dürtüler karşısındakine yöneltilmemiştir ve yıkıcıdır çünkü yöneltilmemiş dürtüler ölümü arzu eder. kendi hataları yüzünden arzusunu yitirme kaygısıyla, arzunun sonlanması için ölümü yeğler. yazgıda olan ölümü de kendi eylemi olarak, bedenine karşı intihar ya da ruhuna karşı isteksizlik olarak, gerçekleştirmeyi tercih eder.
genelde insan kendini öldürmektense arzusunu öldürür. aslında çoğu çift kendilerini öldürmek zorunda kalmamak için arzunun geçmesini bekler. ya da evlenir.
senin için her şeyi yapmak istiyorum. bana yapacağın her şeyi affetmek istiyorum. yeter ki sen tut beni, taşı beni, salla beni, avut beni. yeter ki sev beni. kimseyi sevmediğin kadar sev. ama şimdi gel, tek bir penceresi bile olmayan bir mağara olarak icat ettiğim, duvarlarında ateş yansımaları, köpüklü şarap lekeleri, afişler, ölüm ve şeytan olan mutfaktan geçip gel. gerçekten birlikte yaşasaydık sürekli seni beklemem gerekirdi. gece gündüz, gündüz gece. günler kısalsın diye, bir de beni sevdiğinde gücüm olsun diye daha çok uyurdum. kapıyı üstüme kilitlemene gerek kalmazdı, rahatlıkla açık
bırakabilirdin, nasılsa çıkmazdım evden. para ya da giysiye de ihtiyacım olmazdı. bütün gün yatakta çıplak yatıp kapının kapanma sesini beklerdim. yatakta yatardık, arada birkaç lokma bir şey yerdik ama en çok içerdik, kimse bulaşık yıkamaz ya da evi süpürmez, temizlemez veya toplamazdı. bunlara gücümüz olmazdı. eğer sen kalkmaya, evi toplayıp süpürmeye ya da bulaşıkları yıkamaya çalışsaydın seni yatağa çekerdim, sen iç geçirip gülerdin, çok yorgun olurdun, ben de öyle, bir yudum daha şampanya içerdik, sen beni öperdin ve her şey şampanya tadında olurdu. beni yalnız bıraksaydın yine uyur seni beklerdim. dışarısı sessiz olurdu, giderek daha da sessizleşir ve bir zaman sonra tümden sessiz olurdu. ölümü bekliyormuşum gibi.
rahat bırak beni, etinle, kanınla, derinle ve saçınla gelme bana, olduğun biçimde kal, asla gerçek olma. yaşamın ürettiği tüm bu pisliğin içinde ağrıyan uzuvlarım ve bomboş kafamla gece gündüz seni beklemek istemiyorum. şuraya bak ve beni ışığımdan, renklerimden edip çoktan batmış soğuk ve sıkıcı bir ülkeye çekmeye çalışarak dikkatimizi dağıtma.
böyle olmalı diye düşünüyorum bir an için, sonsuza dek, ölüm bizi ayırana dek ve her şey herkesin, yüzlerce tanığın önünde; herkes görmeli bizim birbirimiz için yaratıldığımızı, her şey öyle muazzam biçimde dümdüz bir çizgi de ilerliyor ki yalnızca böyle olabilir, böyle olmalı, böylesine izin verilmeli.
başparmağını ger ve uzat, küçük parmağını da. parmaklarınla oyna bedenimde ve bir daha asla terk etme beni.
You need to log in to be able to comment.