Bazı evrim biyalogları halihazırda kesin bir sonuç olmamak ile birlikte, dini aklın virüsü olarak tanımlamaktadır. İnanmanın bazı insan gruplarının hayatta kalmasında seçilim mekanizması olarak fayda sağladığı üzerinde yoğunlaşılmış durumda. Bunlar işin bilimsel yönü... Bir de kendi gözlemlerime istinaden, bir çok oldukça akıllı, duygusal ve insani yönden örnek ateist arkadaşımı da düşünerek belirtme geregi hissettim, her iki önerme yanlış bir önerme :)
İnsanın inanma eyleminden kaçamayacağı düşüncesindeyim. Dinin olmadığını düşünmekte, bir yaratıcının olmadığını düşünmekte sonuçta bir inanç haline gelecektir. Bununla birlikte ben kendi yazımda ateistlerle ilgili bir şey göremedim.
Muhakkak bunu bir inanç gibi bağnazca savunmaya kalkan ateistler de var, ancak çoğu inanmamayı inanç halinde görmemekte. Son cümle ile ilgili olarak “Tanrıyı tanımak için aklın ve duygunun iş birliği gerekli” dersen, dolaylı olarak tanrıyı tanımayan insanlarda aklın ve duygunun işbirliğinin bulunmadığı sonucu çıkartılabilir.
(“Tanrıyı tanımak için aklın ve duygunun iş birliği gerekli” dersen, dolaylı olarak tanrıyı tanımayan insanlarda aklın ve duygunun işbirliğinin bulunmadığı sonucu çıkartılabilir.)
Aklın ve duygunun işbirliği sadece bu konu için geçerli değil ki. O anlam çıkmaz da istenirse çıkarılır :D
Yorum yapabilmek için giriş yapmanız gerekmektedir.