Bir solukta okudum diyebilirim. Gerçekten insan denen mefhum ve düşünceleri ne kadar anlaşılmaz ve değişken. Ve bir insan nasıl bu kadar kendinden emin olabilir. Dostoyevski sanki ölümün kıyısında korku ile umut arasında bir uçurum yaratmış ve bu gerilim içinde yaşamayı başarmış bir insan. Okudukça okuma isteğimi artırıyor.
Bu anısını ölünceye dek unutmuyor. Ve ölmeden 5 ya da 6 sene öncesinde olmuş sanırım. Çünkü ilerleyen sayfalarda yine buna dem vurmuş. İnsan büyüdükçe içindeki karmaşası biter, çoğu şeyin farkında olur zannediyoruz. Dostoyevski de bu tam tersi. Sanki karmaşası bir kar topuymuş yuvarlanarak çığ olmuş. Bu eseri muhakkak okuyun Suç ve Cezaları, Budala'ları tekrar okumak isteyeceksiniz.
Dostoyevski nin tüm kitaplarını okumayı planlıyorum. Okudukça da bu düşüncem pekişiyor. Paylaşım için teşekkürler.
You need to log in to be able to comment.