bu fikir beni çıldırtıyor. katılmak istemiyorum. bay yalom haklıysa, bu haklılığı red ediyorum.
Bence çok doğru bir fikir. Bir dilenciye para verdiğinizi düşünün veya bir kedinin başını okşadığınızı. Bunları daha çok kendimiz için yaptığımızı kabul etmek zor. Ama kendimize dürüst davranırsak gerçek cevap bu bence.
Çocuğuna okul kıyafetleri alamayan bir babanın intiharı kendisi için olamaz. Sizce de öyle değil mi?
Haklısınız. Ama adamın istediği çocuğunun mutlu olması mı yoksa çocuğunu mutlu görmek mi? İntiharının sebebi sizce de çocuğunun ihtiyaçlarını karşılayamadığı için kendini suçlu bulması değil mi. Dediğim gibi haklısınız ama belki de sevgiyi sınıflara ayırmak gerek. Kitapta geçen sevgi aşkla ve cinsellikle ilintili.
Cinsel sevgi için biraz Kant’çı düşüyorum. Diyor ki zat: iki insanın bir araya gelerek yeni bir “insan” oluşturma çabasıdır. Rusell de buna yakın düşünüyor. Ona göre içinde duygusal unsurların olduğu bir cinsel sevgi, salt bedensel sevgiden iyidir. Ama bugünlerde, nedense, halk ağzıyla, onların usturuplu jargonuyla Zihni’mi kemiren bir cümle var. “Seven, s*kilir, s*ken sevilir” Üzerine sayfalarca yazılacak bir kuram gibi duruyor karşımda.
Sözünü ettiğimiz bütün filozofların sözleri saygıdeğer ve bir anlamda doğru. Nietzsche’de aşığın sevdiği kişinin mutlak sahibi olmayı amaçladığı söylüyor. Bana göre bu konuda hiç bi düşünceyi genelleyemeyiz. Çünkü sevmek ve sevgiyi genelleyemiyoruz.
You need to log in to be able to comment.