Bildiğimiz bir şey vardı ki, Tahsin acı çekmiyordu artık; üzülmüyordu, sevinmiyordu, hayal kurmuyordu, rüya görmüyordu, üşümüyordu, terlemiyordu, radyo dinlemiyordu, televizyon izlemiyordu, gazete okumuyordu. Tahsin, duvarın ötesine geçmişti. İçiyordu, aklına esince uyuyordu, arada da Ağır Abi’nin “roman gibi” dediği gülüşüyle gülüyordu.