Korkunun karanlık yüzü ile sevginin aydınlık yüzü arasında gidip gelen bir var olma savaşıymış yaşam.
-Yücel Congur
Kormaktan bile ürktüğüm zamanları da hatırlıyorum.
Savrulmak oradan oraya, kaçmaya çalışmak...
Eğer yorgunsak, enerjimiz düşükse, mazeret üretme fabrikasına döneriz. Devamında ise sorunlar çözümsüz gibi görünmeye başlar...
Sayfa 21Kitabı okudu
Zıvanadan çıkmış bir insanlık; adeta günlük egzersiz kıvamında, herhangi bir sayıdan öte değer içermeyen katledilen insanlar, çocuklar.
Bir tarafta çağdaş, medeni dünya ama aynı dünyanın içinde yaşayan binbir sefalet, trajedi...
Aslında bizler gerçekleştirebilmeye dair ihtimalleri severiz. Henüz gerçekleştirmiş olmasak da bu ihtimal bizi hayatın içinde tutar.
Dümdüz hissedemeyiz sürekli. Hep mutlu olamayız. Hayatı tek yönlü yaşayamayız. Mutlu olabileceğimizi biliriz bilmesine de hemen bitişiğinde hüznün sırasını beklediğini de bilmeliyiz.
Sayfa 12Kitabı okudu
Yaşama dokunabilmektir tüm sihri oluşturan.
Sayfa 25Kitabı okudu
Hakkında en çok konuşulan ancak en az yaşanan şey sevgiymiş gibi geliyor. Hepimiz onu arıyoruz ama ne olduğunu da anlamış değiliz sanki.Yaşadığımız sorunların temelinde hep onun eksikliğinden söz ediyoruz. Hani becerebilsek tüm dünya tamam olacak.
Sayfa 59Kitabı okudu
Geç olmadan gerçeğini yaşamaya başlamalısın çünkü bir tek senin gerçeğindir yaşamaya değer olan.
Sayfa 84Kitabı okudu
Asıl olan bu değil mi?Yaşarken de öldüğünde de çiçek açabilmek. Halbuki bir türlü sadeleşemiyoruz. Çünkü her yer buram buram gelişmişlik kokuyor. O kadar geliştik ki sonunda kendimizden geçip yolumuzu kaybettik!
Sayfa 101Kitabı okudu
Aşkın binbir haline bakıp "Bana neden uğramaz ki bu meret?" diye sormamış acaba kaç kişi vardır yeryüzünde? Ve aslına bakarsan aşkı konuşmadan henüz hayata başlamış bile sayılmayız. Dahası "Hayat nedir?" sorusuna verebileceğim en esaslı cevap "aşk kare aşk" olacaktır.
Sayfa 143Kitabı okudu
Aslında bizler gerçekleştirebilmeye dair ihtimalleri severiz. Henüz gerçekleştirmiş olmasak da bu ihtimal bizi hayatın içinde tutar.
Kormaktan bile ürktüğüm zamanları da hatırlıyorum.
Savrulmak oradan oraya, kaçmaya çalışmak...
Hakkında en çok konuşulan ancak en az yaşanan şey sevgiymiş gibi geliyor. Hepimiz onu arıyoruz ama ne olduğunu da anlamış değiliz sanki.Yaşadığımız sorunların temelinde hep onun eksikliğinden söz ediyoruz. Hani becerebilsek tüm dünya tamam olacak
Asıl olan bu değil mi?Yaşarken de öldüğünde de çiçek açabilmek. Halbuki bir türlü sadeleşemiyoruz. Çünkü her yer buram buram gelişmişlik kokuyor. O kadar geliştik ki sonunda kendimizden geçip yolumuzu kaybettik!