Sabitlenmiş gönderi
Bir mektup yazacak olsam en çok kendime selam ederdim ve hasretle öperdim gözlerimden.
Orda çekeceğin fotoğrafları merakla bekliyorum. Eğer filmlerin banyosunu yaptıramazsan bana yolla ben burda yaptırırım, diyordu mektup.
Devam edemedim
Tanrım! Çıldıracağım. Kim bana bu mektupları yazan? Beni tanıdığını, beni bildiğini, beni beklediğini söyleyen? Ömrümde
fotoğraf makinam olmadığını bilmeyen?
Ama Önerisi hiç de aptalca değil. Bir an
bağışlayın beni, ekmeğinizde gözüm
yok ne de ününüzde. Gerçekte beni aranıza almanızı bile istemiyorum. Benim geldiğim yer başka. Varmak istediğim yer başka.
Okur Takip Önerileri
gaz lambası kendiliğinden sönene değin bir kaç sayfa okudu ama yalnız iki cümlenin altını çizdi kurşun kalemle iki cümleden biri şuydu: Yolcu, birgün yolunu yitirirsen, artık eski yolunu bulmaya çalışma, yeni bir yol ara kendine
kar, ana, bayrak, dağ, kurt, öğretmen, köy, köpek, yol, ağaç, toprak, koyun, toklu, yoğurt, yüzük, su, gök, kaya, hasta, dal, ekmek, kardeş, erkek, göz, burun, türkü, peynir, ilaç, şehir, doktor, el, bulut, kuş, ekin, ayak,
Allah (özel isim mi?), taş, tezek,
kuru (tek sıfat), okul, ölmek (tek fiil),
buğday, karın, jandarma, hedik, keklik,
çadır, zoma, mezar, gibi (tek zamir)
Toplam, 50 sözcük diyelim ki bir bu kadar da bilip ansımadıkları var. demek 100 sözcük.
Yeter de artar bile insan olana!
Nuh dışarı çıktı. Sahte Nuh. Kendini Nuh sanan, Nuhluğu kendine yakıştıran. (Hayvanları mı, insanları mi kurtaracaksın sen? Hangi tufandan?)
Sen, söyle, nasıl sürdürmek yaşamı?
Cevabı verdim.
Korkusuzca.
Nuh gibi değil, Nuh' 'un ağzından değil. Kendimce. Ve sessizce
(Bağırsaydım da bir sey değişmeyecekti, dağlarda yansıyan sesim verecekti cevabı.) işte verilen iki sesli cevap:
Burda ancak varolmayanı, ama varolması gerekeni yaratarak karşı koyabilirsin.
Neye karşı koymak?
Yokluğa.
Anlamsızlığa.
Geçmişine.
Ne geçmişi? Geçmişimi ansımıyorum bile.
Tufan öncesindeki geçmişin mi? Onu ansımasan da olur.
Hiçbir gereği yok bunun. Burda yaratılması gereken bir karşıkoyuş. Ancak bununla bulabilirsin çıkış yolunu. Nuh da öyle
buldu:
Tufansa tufan, kabul, dedi Nuh.
Düşünüyorum. Kopuk kopuk. Düşünmeye çalışıyorum,birleştirmeye Sözcükleri:
Burda olduğuma göre, ilkin burasının tanımını yapmamız gerek, diyorum.
Eskiden olsa, haritada yerini arardım.
Ama harita yok. Pusula yok.
Muhtar Ağa bir şeyler söyledi.
Zeydan'a ne dediğini sordum.
Burda hayat bu dedi, dedi.
Burda hayat bu.
Çaresiz.
Hadi kaldır kiçını oturduğun minderden.
Burda bir başka hayat da olmalı.
Onu arayalım.
Hadi kalk.
Onu bulalm.
Çaresizliğimi duyuyor, çaresizliği yenmek istiyordum.Dalgalarla boğuşulur. Limanlar özlenir Bir kuytu limanda demir atılır.Firtınanın dinmesi beklenir.Sonra yeniden rota çizilir. Sonra yeniden demir alınır. Yola
koyulunur.
Burda:
Hangi çare? Hangi yol?
Sanki birinin yüzünü, çizgilerini, kokusunu bulsam, herkesinkini, yaşamıma giren, değen,
çıkan herkesinkini bulacaktım.
Belleğimden birbiri ardisıra fişkıracaktı biçimler (yüzler, gözler, dudaklar, burunlar, boyunlar, eller, ayaklar...), renkler, kokular, anılar..
Başaramadım.
Yalnızdım.
içimde büyüyen boşluğun içinde yalnızdım.
Mide bulantım içinde yalnızdım.
inceden bir yağmur başlamıştı.
Kafama, yüzüme düşen yağmur taneleri kızgın bir demire düşer gibiydi.
Cız! Cızz! CIZZZ!
Kişilik.
Bulmak mi, yaratmak mı?
Bir zamanlar güneşlerde yanan sen, şimdi, biraz da, dizboyu
karın ayazında yanacaksın, diyordum. Eskiden kalanlara, yenileri eklenecek,
eski özün;
yeni koşulların, yeni iklimin katkılarıyla, hem değişip hem değişmeyecek.
Sözcükler yavaş yavaş beliriyordu belleğimde.
Sözcüklerle birlikte kavramlar.
Ve kavramlarla birlikte herşey. Yaşam.Ölüm. Herşey.
Adim adım ilerliyordum.
Kişilik.
Bulmak mı, yaratmak mı?
Doğan günle birlikte gereği düşünüldü:
Yaşamak, yaşamayı sürdürebilmek için kişiliğini bulmak zorundasın.
ilk buyruğum bu oldu. (Bunu, geçen zaman içinde başka on buyruk izledi.)
Yaşamak ve burdan kurtulmak için ilk yapacağım bu.
Bir başka olasılık: Belki de Doğu' nun ünlü tılsımlarından, büyülerinden biri bu duruma getirdi beni.
Belki bir bitki, bir çiçek, bir taş parçasıydı aslım.
Bir büyücünün tılsımı, bu insanların içinde insan sureti (herhangi bir insan) vermişti bana.
Olabilir.
Çünkü kafam, burda ilk uyandığımda, burda, ilk kez kendimi bu insanların arasında bulduğumda, bomboştu.
içim bomboştu. Yani gövdem de bomboştu.
Söyledim değil mi, teknem kayalara çarpıp battı.Ve kendimi burada buldum
Söyledim değil mi, kızgın kumların üstünde değil, deniz kıyısında değil, başı bulutlarda bir yerlerdeydi bu kayalar.