Öyle sanıyorum ki,bizim ailede sevinci ya da refahı belli etmeme eğilimimiz kadar kökleşmiş olan bu kanaatkarlık,çevremizi saran sefaleti gördükçe duyduğumuz utançtan kaynaklanıyordu.Başkalarından daha fazla şeye sahip olmak bize yalnızca ilahi bir adeletsizlik gibi değil,aynı zamanda kişisel bir günah gibi de geliyordu.