Değil
Bilmem ki nasıl anlatsam;
Nasıl,nasıl, size derdimi!
Bir dert ki yürekler acısı,
Bir dert ki düşman başına.
Gönül yarası desem…
Değil!
Ekmek parası desem…
Değil!
Bir dert ki…
Dayanılır şey değil.
Sayfa 76Kitabı okuyor
Yapay gülümsemelerin soğuğuyla üşüyor yürekler.
Sayfa 7Kitabı okudu
“Kendi yüreğinden ya da kendi gözlerinden etkilenen insan nerede görülmüş?O yüreği ve gözleri algılamak için ben olmaları gerek…”
Sayfa 265Kitabı okuyor
...
Kıtadan kıtaya göçen bulutlar,
Minarelerini öper de geçer!
Mübarek geceler, yıldızlarını
Mübarek başına serer de geçer!
Yürekler doldurup taşırır sevgin...
Gelen, geçen hayran... yalnız biz değil...
Minarelerini seyre dalanlar,
Derler: <Gök kubbe de direksiz değil!>
Ne mutlu çevrene, ne mutlu bize,
Ki seçmişsin ülken diye bu yurdu!
Ey sanat, gerçekten, Ulu Tanrı'nın
Bir evi olsaydı böyle olurdu!
Sayfa 33 - Süleymaniye
Dünya güzeline yakışan nazla
Yüzüne duvaklar, tüller örttüğün
Güz sabahlarında -ancak- yürekler,
Olabilir senin yüzgörümlüğün!
Çıkabildiğim gün, içten, kubbene
Başıma taç olmuş kurşunlarının
Altında derine bakıp, gördüm bir
Kökten geldiğini sütunlarının.
<Bu ne hikmet!> derken kendi kendime
<Bu ne hikmet!> dedi ses oyunları...
Ululuk, incelik, mâna, renk, oyun...
Nasıl birleştirmiş Sinan, bunları?
Sayfa 25 - Süleymaniye
Ümmetin hâline baktım ki: Yürekler yarası!
Ne bir ekmek yedirir iş; ne de ekmek parası.
Kışla yok, dâire yok, medrese yok, mektep yok;
Ne kılıç var, ne kalem... Her ne sorarsan, hep yok!
