Belli etmekten korktuğu hızlı bir çarpıntı vardı yüreğinde.
Sokakta, ciğerleri soğuk havayla dolup boşaldıkça içinde korkunç bir güç duyuyordu. Köşede durup geniş caddeye baktı. Önünden insanlar, otomobiller, tramvaylar geçiyordu. Işıklarını yeni yakmış bu şehri seviyordu.
Aradığı burda, şu gelip geçen insanların içindeydi. Belki bu akşam onu bulacaktı.
İnsan hasta oldu mu kendi etinin bilincine çok daha iyi varıyordu. Belki onları toplum içinde yaşatan hastalık bilinciydi.
Bir de şu vicdan dedikleri şeye sahipse bu, bu her neyse,
Buna günlük de denmez; içine her gün yazmıyor. Ara sıra, yaşanmış günün üzgünlüğünü, sevincini bir daha yaşamak için bu defteri açardı.
Neden insanlar susmayı bilmiyor?
Herkes onun gibi değil miydi?
En az umutlanmaları gerektiği zamanlar en çok umarlardı.
“Gelmez artık; ama benim beklemem gerek.”
Sayfa 46 - Can Yayınları
"Bir ben miyim düşünen? Bir ben miyim yalnız?"
Sayfa 39Kitabı okuyor
